“Dit album is het resultaat van tien jaar professioneel muzikant zijn, wachtende op het moment dat het voor mij echt voelt alsof ik een professioneel muzikant ben”, vertelt James Vincent McMorrow aan Apple Music over zijn vijfde album Grapefruit Season. “Iedereen wacht op dat punt waarop je je volwassen voelt of waarop je de verantwoordelijkheden neemt die je zijn gegeven. Ik heb gewacht op een teken, maar dat kwam nooit.” Het besef dat zo'n moment misschien wel nooit komt, kleurt een groot deel van Grapefruit Season, net als McMorrows dankbaarheid dat hij iemand heeft gevonden om het allemaal mee te doorstaan. Verder hebben de veertien nummers op het album weinig gemeen. Grapefruit Season is gemaakt in Los Angeles, New York, Londen en Dublin. Nadat het was afgerond, werd het uitgesteld en flink bewerkt tijdens de lockdown. Het resultaat is een album met herkenbare akoestische gitaren ('Waiting'), afrobeats ('Gone'), liefdevolle R&B ('Tru Love'), dramatische pianoballads ('Poison to You'), basrijke soul ('I Should Go') en nog veel meer. Het album onderscheidt zich van McMorrows eerdere, coherente werk en klinkt – volgens McMorrow zelf - opzettelijk 'chaotisch'. “Vroeger maakte ik een verzameling nummers en probeerde ze vervolgens samen te brengen”, zegt hij. “Op dit album koester ik gewoon elke dag en elk nummer als een individueel eilandje. Het werkt gewoon. Ik ben de rode draad door het album.” Lees verder en laat je door McMorrow zelf door Grapefruit Season leiden, nummer voor nummer. Paradise “Voor de pandemie werd het album geopend door een ander, rustiger nummer. Maar ik realiseerde me later dat die keuze verkeerd was. 'Paradise' zet naar mijn gevoel gelijk de toon. Het gaat over het terugkerende thema van het album: ik heb vaak gewacht op een teken en dat is nooit gekomen. Achteraf denk ik dat ik daardoor veel momenten heb gemist. Dit nummer gaat over het niet missen van die momenten.” Gone “Dit was in feite het startpunt van het album. Toen ik 'Gone' had afgerond, wisten we allemaal: dit voelt goed, maar het voelt ook anders. Ik schreef het in twintig minuten en de tekst is na die eerste dag niet meer veranderd. Het was in eerste instantie de bedoeling dat het nummer naar iemand anders ging, maar ik bleef redenen vinden om de song niet weg te geven. De tekst van het deel voor het refrein ('I give less fucks than I used to/Still give a lot of fucks') werd een maatstaf voor vrijwel alles op dit album.” Planes in the Sky “Ik besteedde voorheen altijd veel tijd aan het zoeken naar een slimme manier om iets te zeggen. Ik wilde dat op dit album juist niet doen. In de studio in Los Angeles begon iemand de baslijn te spelen en ik dacht: als ik dit nummer niet verpest, dan wordt het iets heel speciaals. Het staat in mijn top drie van favoriete nummers die ik ooit heb geschreven. De jongens bleven het maar spelen en ik bleef er maar naar luisteren. Het is heel hypnotiserend.” Tru Love “Ik probeerde twee nummers samen te voegen. Aan de ene song begon ik een jaar of vier geleden en het andere nummer maakte ik in 2019. Ik besefte me pas in april of mei 2020 dat ze samengevoegd moesten worden. Het was als een probleem dat om een oplossing vroeg, dus ik gaf het aan [producer en gitarist] Jay Mooncie en Two Inch Punch met wie ik [in 2017] True Care maakte. Hoewel ik het vaak heb over de controle loslaten, ben ik nog steeds een controlfreak. Toch gaf ik ze alle muziek en het was geweldig wat ze ermee hebben gedaan. 'Tru Love' is een redelijk afgezaagde titel voor een nummer. Ik wist dat als ik de instrumentatie en de toon niet goed zou krijgen, het nummer niet goed zou overkomen.” Waiting “Ik schreef dit nummer in twintig à dertig minuten op de gitaar. Het gaat over open en eerlijk zijn. Ik heb echt in mijn auto gehuild en daar schaam ik me helemaal niet voor. Ik wilde schrijven over het feit dat ik gefrustreerd was dat ik moet wachten [op het uitbrengen van het album], terwijl ik al mijn hele leven hoor dat mijn zelfwaarde is gebaseerd op een persoon die elke avond live voor een paar duizend man zingt. Het is niet gezond, maar het is wat het is.” Poison to You “Ik denk niet dat vijf, zes jaar geleden, toen ik aan dit nummer begon, deze tekst echt bij mij paste. Als mensen het horen, snappen ze wat ik bedoel. Het is niet echt een positief nummer. Er was een periode in mijn leven, zo rond 2012 of 2013, waarin ik in de eerste golf van mijn succes zat. Al het toeren was niet gezond voor me. Ik haatte het om daar te staan, maar tegelijkertijd was ik geobsedeerd met het idee dat ik elke avond op het podium kon staan. Veel dingen in mijn leven stortten in. Ik wil dat mensen een duidelijk idee van me krijgen en niet enkel een glimp van me opvangen. Ik heb ongeveer tien versies gemaakt in de poging om dat over te brengen, maar uiteindelijk heb ik min of meer de demoversie gebruikt.” We Don't Kiss Under Umbrellas Like We Used To “Er is een manier om je gitaar te stemmen, de zogeheten 'Nashville tuning', die mensen wellicht kennen uit nummers als 'Holocene' van Bon Iver. Je neemt de hoge snaren van een 12-snarige gitaar en zet die op een gewone gitaar. Ik vind dat het net klinkt als regen. Als er ooit een kans komt om symmetrie of samenhang tussen de tekst en het nummer zelf te creëren, zal ik die zeker pakken.” A House and a River “Ik schrijf een nummer en vervolgens maak ik er veertig of vijftig versies van. Ik wil alle mogelijkheden verkennen. In 2020, toen de release van het album werd uitgesteld, ging ik er opnieuw mee aan de slag. Ik had het idee om iets te doen dat meer voelde als Marvin Gaye of zelfs als Kanye West, met die drumloops. Op een dag had ik een metalen drum in de studio en begon ik gewoon op de piano te spelen.” Hollywood & Vine “Als ik in Los Angeles en Hollywood ben, heb ik soms het gevoel dat ik er eeuwig moet blijven, omdat daar alles buiten gebeurt en het leven gezonder is. Maar dat veranderde toen ik op de hoek van Hollywood Boulevard en Vine Street stond. Ik keek om me heen en dacht: ik moet hier weg. Ik ging direct naar de studio en schreef dit nummer. Ik wilde open en eerlijk zijn en er wat zelfspot in verwerken.” Cliché “Vergeleken met de rest van het album is dit een opname met hele rauwe randjes, want ik maakte het in de studio in een uur tijd. Drummen, piano spelen, de rest erbij spelen, meer niet. Ik probeerde in de tekst het idee van clichés te onderzoeken. Als ik eerlijk ben, denk ik dat clichés bestaan om een reden. Soms is er geen betere manier om iets te zeggen dan op de meest afgezaagde manier.” Headlights “Het proces voor het maken van dit nummer was erg ingewikkeld. Het begon met songwriter Justin Parker, die geschreven heeft met mensen als Lana Del Rey en Rihanna. Hij is een geweldige, intense songwriter en een geweldig persoon. Hij had het refrein en ik schreef de tekst 's nachts in een hotel. We hebben het vervolgens even weggelegd, maar het nummer bleef zich maar ontwikkelen, ook al vonden sommige mensen de eerste versie al behoorlijk goed. Ik voelde me net Frankenstein, ik probeerde er gewoon van alles mee. Ik wilde dat het op verschillende momenten in de song steeds heel anders zou klinken.” I Should Go (met Kenny Beats) “Ik begon met dit nummer in mijn eentje en maakte het af met Kenny Beats. Ik kreeg vanuit het niets een berichtje van hem. We hadden elkaar nog nooit ontmoet of gesproken. Ik was bezig met 'Paradise' en had een slechte dag. Hij schreef: 'Hoi, dit is Kenny Beats. 'Paradise' is een van de beste nummers die ik in mijn hele leven heb gehoord.' Iemand in mijn team had het aan hem laten horen. Ik liet hem in Los Angeles de demo van deze track horen en hij maakte er heel vlug iets anders van. Hij wist precies wat ik wilde. Het was nogal anders dan de rest van het album, maar ik wilde graag iets hebben dat een beetje gitaar-achtig en gewaagd klonk.” Grapefruit “Dit was in eerste instantie het openingsnummer van het album. De manier waarop in het tweede couplet en in het refrein de akoestische elementen overgaan in elektronische elementen was een beetje mijn manier om mensen bij de hand te nemen. Tijdens de lockdown besefte ik dat dit de plek was waar het nummer hoorde.” Part of Me “Dit nummer maakte ik aan het begin van de pandemie. Het voelde qua sound en sfeer als een manipulatie van mezelf en dat leek me wel interessant. De volledige titel was 'There's a Part of Me That Needs to Be Constantly Fucking Up', wat nogal emo voelde. Maar ik ben dan ook een emo iemand, dus waarom zou ik dat niet omarmen? Dat gezegd hebbende, in plaats van een akoestische gitaar erbij te pakken en die tekst te zingen, wat voor mij niet voldoende voelde, dacht ik: waarom zou ik mijn stem niet omlaag pitchen? Als het nummer tegen het einde in elkaar vouwt, hoor je alleen nog maar de gelaagde vocalen waarmee ik mezelf in slaap zing. Het voelde als een fijne manier om het album af te sluiten.”