“Als ik nu naar mijn eerste album luister herken ik precies alle stukken waarin ik geen risico's nam”, vertelt Harry Styles aan Zane Lowe van Apple Music. “Ik benaderde mijn tweede album met de gedachte: 'ik wil uitzoeken hoe ik het allemaal echt leuk kan maken'.” Met zijn titelloze debuutalbum – een mix van jaren 70-rock, moerassige alt-country en ingetogen ballads – transformeerde hij van boybandidool naar bonafide rockster. De nummers, allemaal variaties op een emotioneel thema, verkenden de bijzondere realiteit van het jong, kwetsbaar en ongekend beroemd zijn, een eenzame combinatie als je jezelf nog aan het ontdekken bent. Wat dat laatste betreft maakte Styles flinke stappen in de twee jaar die volgden: zijn hart brak, hij verschuilde zich in Malibu en Japan, verbreedde zijn horizon, schreef nummers en sloot zich aan bij zijn generatie wat betreft de vraag of bestaande constructies rond dingen als geslacht en seksualiteit wel helpen met het begrijpen van wie we zijn. Identiteit – of zelfontdekking om precies te zijn – ligt aan de basis van zijn tweede album Fine Line, zoals wel duidelijk wordt in de single 'Lights Up' (“Know who you are/Do you know who you are?”) en in 'Falling' (“What am I now?/What if I’m someone I don’t want around? ”). Zoals in het leven nemen deze verkenningen vele vormen aan. Er zijn flierefluitende deuntjes ('Canyon Moon'), indiefolknummers (' Sunflower, Vol. 6') en ook betogen vol pijn (“Do you think it’s easy being of the jealous kind?” vraagt hij in 'To Be So Lonely'). In tegenstelling tot zijn vorige album barst Fine Line van de kleur. Verheven harmonieën, uitbundige strijkarrangementen en zachtmoedige psychedelische melodieën laten je dromend achter, en zo nu en dan heerst het gevoel van alles of niets. De opgewekte filosofische opgetogenheid van 'Treat People With Kindness' – een oprisping van retrogitaren en fonkelende gospel – komt tot een hoogtepunt als Styles een brul laat horen, zijn hand over de piano laat razen en dan de ruimte geeft aan de conga's. Als verhalenverteller is Styles hoopvol en wars van pretenties: hij staat voor je open, hij zit lekker in zijn vel, hij wil dansen, alles komt goed. “Voor dit album wilde ik minder gereserveerd, blijer, vrijer en eerlijker zijn”, zegt hij. Om zijn creativiteit en openheid te stimuleren wachtte hij tot de nummers af waren om vervolgens te beoordelen of hij zich niet teveel blootgaf (en hij voegde er daarna juist nog meer aan toe, zoals de dialoog met een ex in 'Cherry'). “Echt”, zegt hij, “ik wilde dat materiaal er nooit uitknippen.” Hieronder deelt Styles de verhalen achter drie van zijn favoriete nummers. Golden “Mijn favoriete herinnering aan het maken van dit album is de dag waarop we 'Golden' schreven. We zaten allemaal aan het avondeten in de keuken van Shangri-La (Rick Rubins opnamestudio) en we speelden het op één gitaar terwijl iedereen aan tafel zong. Het voelde gewoon erg goed. Wat paddenstoelen betreft: ik doe normaal gesproken nooit iets als ik aan het werk ben. Ik drink niet eens tijdens het werk. Ik drink überhaupt niet. En toen ik in de band was voelde het alsof die zoveel groter was dan onszelf als individuen. De kans was kleiner dat ik de hele boel zou verpesten. Dus ik dacht, nu ben ik op het punt in mijn leven beland waarop je eropuit gaat en experimenteert. Je doet dit en dat. Het maken van dit album voelde gewoon... plezierig. Ik was met vrienden in Malibu en voelde me heel veilig. Nu is de tijd om plezier te maken, we zijn 24 en ik zit in de muziek. Ik ben geen politicus. We schreven het op de tweede dag dat we in de studio waren en toen we het af hadden kregen we gelijk het gevoel dat dit het eerste nummer moest worden. Ik reed altijd naar de studio en dit nummer is gemaakt voor een rit langs de kust op de Pacific Coast Highway.” Cherry “Ik wilde trouw blijven aan de breuk. Ik wilde dat het toen klopte, op dat moment. Het ging erom dat ik mezelf open stelde en niet onverschillig was. Je wordt triviaal als iets niet gaat zoals je wilt en 'Cherry' is op een bepaalde manier pathetisch. Ik voelde veel druk op de avond dat ik het schreef omdat het vorige album geen radioalbum was. Ik voelde veel druk om deze grote nummers te maken. En een vriend zei: 'Je moet gewoon het album maken dat je nu wilt maken, dat is alles'. Dus we bleven op en schreven 'Cherry'.” Falling “Iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt was hoe ik me voelde tijdens het maken van dit album. De momenten waarop ik me goed voelde en gelukkig was waren de gelukkigste momenten van mijn leven en de momenten waarop ik me verdrietig voelde waren de naarste momenten van mijn leven. 'Falling' gaat over het vallen in zo'n dal. Het refrein zegt 'Wat ben ik nu? Ben ik iemand die ik niet in de buurt wil hebben?' Ik voelde dat ik iemand werd die ik niet wilde zijn en dat was heel moeilijk. Maar het positieve daaraan is dat je erover kunt schrijven en je eroverheen kunt zetten. De avond waarop ik het schreef ging ik de deur uit om met een vriend die me oppikte te gaan eten. Toen ik uit de douche kwam zat hij op de piano te spelen en te zingen, dus ik ging er bij staan met m'n handdoek om en we maakten het hele nummer in een minuut of 20 af. Hij zei, 'Oké het is klaar, trek nu alsjeblieft een broek aan'.