De eerste keer dat Mike Kerr en Ben Thatcher in één ruimte samenspeelden als Royal Blood, was het geluid dat ze creëerden zo robuust dat frontman Kerr verbluft in lachen uitbarstte. “Hoe kunnen we zo luidruchtig zijn met alleen bas en drums?”, vroegen ze zich af. “Vanaf de eerste noot was het alsof er een energiebom ontplofte in de ruimte,” vertelt Kerr aan Apple Music. “Ik dacht: Oh mijn god, dit klinkt zo goed.” Die mening werd in het anderhalve jaar dat daarop volgde wereldwijd gedeeld: de mix die het duo voortbracht van zware gitaarriffs, bluesachtige loopjes, beukende drums en opwindende refreinen leverde hen voor het debuutalbum in 2014 een nominatie op voor de Mercury Prize en maakte het tot een van de meest succesvolle Britse rockalbums van het decennium. Het was een onwerkelijke periode voor Kerr en Thatcher, die wisten dat hun muziek een enorme massa aansprak – niet alleen vanwege de fraaie posities in de hitlijsten en de snelgroeiende, trouwe fanbase, maar ook doordat diverse rockiconen naar hun concerten kwamen kijken. Jimmy Page, Muse en Metallica waren in het publiek om in die begintijd de intense concerten van Royal Blood te ervaren. Dezelfde optredens zorgden ervoor dat Tom Morello van Rage Against the Machine tweette: ‘Ik heb de toekomst van rock gezien en het heet #RoyalBlood’. “Het deed ons beseffen hoe klein de rockgemeenschap was geworden, want we droegen kennelijk iets uit dat niet goed vertegenwoordigd is, of in elk geval niet door iemand die daar succes mee heeft behaald.” zegt Kerr. De fakkel was doorgegeven. Royal Bloods debuut betekende de komst van een briljant rockduo. Kerr en Thatcher nemen ons nummer voor nummer mee door het album. Out of the Black Mike Kerr: “Het leek de ultieme binnenkomer. Ik dacht aan ‘Killing in the Name’ – als dat je openingsstatement is, dan is dat enorm gedurfd. We waren bezig met het schrijven van ‘Loose Change’ toen we dit nummer schreven. De beat was een alternatieve beat voor ‘Loose Change’. Er was een moment dat ik mijn gitaar zat te stemmen, of ergens mee bezig was, en Ben alleen zat te repeteren. En ik deed gewoon na wat hij deed. Door de manier waarop we samen in de ruimte aan het schrijven waren voelde het heel intiem. Het was zo heftig. En zo eenvoudig en dom. Het is de simpelste riff die we hebben. Ik denk dat het heel belangrijk is om een nummer op je eerste album te hebben dat laat weten: ‘Dit zijn wij.’” Ben Thatcher: “Het is heel intens. Zodra je de eerste noot hoort, weet je dat het Royal Blood is.” Come On Over MK: “Dit was een nummer dat ik altijd uitvoerde tijdens open podia. Zo ben ik begonnen met zingen. Ik werd ontzettend dronken, zodat ik genoeg zelfvertrouwen had om het te doen. Ik probeerde dan indruk te maken op een meid die daar was, en faalde meestal. ‘Come On Over’ was een soort bluesachtige track die ik had geschreven en toen we het album maakten, voerden we het uit op de manier waarop wij nummers spelen. Het paste perfect. Het was heel bluesachtig, maar het had ook een element van metal in zich. Iedereen die me had zien spelen op de open podiumavonden zei dat ze de versie die we deden met Royal Blood helemaal niet goed vonden. Ze zeiden: ‘Oh, je moet het akoestisch houden. Dat klonk echt cool. En nu heb je het verpest.’” Figure It Out MK: “Ook dit was een nummer dat ik altijd al achter de hand had. Het was min of meer live geschreven, of in elk geval live afgerond. Het waren altijd losse stukken en het muziekgedeelte was altijd al klaar. Ik wist alleen niet zo goed hoe ik de zang aan zou pakken, dus ik improviseerde altijd maar wat. Ik vertraagde mijn zang zo erg, dat je niet kon horen wat ik zei, want ik had geen tekst geschreven. Ik mompelde maar wat. Dat kwam wel vaker voor. We speelden soms op festivals met nummers die nog niet klaar waren. De track ebt weg na het tweede refrein en gaat min of meer over in iets anders. Ik besef nu dat we dat vaak doen. Het is bijna een soort handelsmerk van ons.” You Can Be So Cruel MK: “Ik denk dat het akoestisch begon. Ik was nogal geïnspireerd door Goldfrapp, waar ik fan van ben. We dachten na over wat voor soort ritmes en sfeer we nog niet hadden op het album. We zeiden: ‘We moeten er een hebben die dat losse, glamoureuze gevoel geeft.’” BT: “Het einde is soortgelijk als dat van ‘Figure It Out’ en je kunt horen dat het afkomstig is van een stel tracks die rond dezelfde tijd zijn geschreven, want…” MK: “We komen aan bij het tweede refrein en spelen gewoon een andere riff…” BT: “Precies.” Blood Hands MK: “Ik begon met het schrijven van dit nummer toen ik wiet kocht. Dan moet je in het huis van een vreemdeling rondhangen. Ik werd veel te stoned en luisterde naar een gast die zijn nummers speelde, die echt heel slecht waren. Toen hij een enorme joint aan het rollen was begon ik dit nummer te spelen. Daardoor is de intro zo stoned en bestaat het uit maar één noot. De tekst is geïnspireerd door Jeff Buckley. Ik wist toen echt nog niet hoe ik mezelf op een eerlijke manier kon uitdrukken. Ik was stukken jonger en had nog niet zoveel nummers geschreven. Ik wil niet zeggen dat er een rode draad door het album loopt, maar ik ben zeer religieus opgevoed en ik wilde dat achter me laten. Dat komt keer op keer weer naar boven. Ik had ook een break-up meegemaakt.” Little Monster MK: “Deze ontstond door samen te jammen. Ik luisterde vaak naar Them Crooked Vultures en we waren dol op het soort swingende riffs als in ‘Foxy Lady’ [van de Jimi Hendrix Experience]. Volgens mij had Foo Fighters net Wasting Light uitgebracht en daarop staat een nummer genaamd ‘Rope’. Ik denk dat ik het refrein van ‘Rope’ in mijn onderbewustzijn had. Het is geen kopie, maar het heeft hetzelfde gevoel in het refrein.” Loose Change MK: “Toen we samen begonnen te spelen in deze band had ik eigenlijk alleen maar rockmuziek in mijn hoofd zitten. Maar Ben heeft een veel gevarieerdere achtergrond en laat zich ook door hiphop beïnvloeden. Dit was een cool moment waarop Ben de muziek waarvan hij houdt laat doorklinken en grooves bedenkt waar ik nooit op zou zijn gekomen. We waren ook gek op Jack White. Dit voelt aan als een hiphopversie van een Jack White-nummer.” BT: “Het was lastig om dit nummer te schrijven. We waren steeds op zoek naar een refrein en konden maar geen geschikte bedenken. Er zat een moment met een break in en dat noemen we dan nu maar het refrein.” Careless BT: “Muzikaal gezien was dit de eerste keer dat Mike wat ideeën had voor de klank van zijn gitaren.” MK: “Ik zette twee gitaarsnaren op de basgitaar en stemde ze zo hoog als ze maar aankonden. En het is een behoorlijk ongebruikelijke riff. Als je dat probeert te spelen op een normale gitaar, klinkt het als jazz. Doordat ik de snaren op die manier had afgestemd en ik maar eenvoudige noten speelde, ontstond wel die melodie. Dit nummer kwam echt tot stand door live te spelen en ideeën uit te wisselen.” Ten Tonne Skeleton MK: “We vonden het album wel af, maar ons label en onze manager zeiden: ‘Ik vind dat jullie meer nummers moeten maken,’ en maakten de verstandige keuze om ons nog wat meer te pushen. Maar we waren al op tournee en hadden het erg druk. We schreven vaak in hotelkamers en keken of er nog wat over was, dingen die we konden gebruiken om op nieuwe nummers te komen. Deze en ‘Better Strangers’ waren twee tracks die we in dezelfde sessie schreven en afrondden, vlak voor het optreden op Glastonbury in 2014. Ik denk dat we op het punt waren gekomen dat we zo ondergedompeld waren in de wereld die we hadden gecreëerd, dat we precies wisten wat we na proberen te jagen. Aan het einde van het proces ben je zo goed thuis in wat je doet.” Better Strangers MK: “Het voelde aan als een natuurlijk einde. Ik denk dat we het ook leuk vonden dat het album min of meer chronologisch verloopt. Er is een natuurlijke progressie.” BT: “Tegen die tijd waren we er meer aan gewend om in de studio te zijn – we kenden de regels, wisten wat we moesten doen en hoe je bepaalde sounds maakt. We waren gewoon wat meer ervaren. Door concerten te geven en op tournee te gaan, kregen we wat meer vertrouwen in onszelf. Dus toen het op deze twee laatste nummers aan kwam, klonken ze gewoon net iets anders.”