Het duurt slechts zo'n 40 seconden voordat Ed Sheeran onthult waar zijn zesde album in de kern over gaat. Dan zingt hij in het openingsnummer ‘Boat’: 'They say that all scars will heal but I know/Maybe I won’t/But the waves won't break my boat.' ['Ze zeggen dat alle littekens zullen genezen, maar ik weet/Misschien zal ik dat niet/Maar de golven zullen mijn boot niet breken.] Het album - is geschreven tijdens en in de nasleep van een erg moeilijke tijd. "Het is een album dat gaat over verdriet en depressie", zegt Sheeran tegen Zane Lowe van Apple Music. "'Boat' gaat over veerkracht: ik weet dat het nooit helemaal goed zal komen met mij, maar wat voor golven er ook komen, ik blijf drijven. Je kan leren omgaan met verdriet. Het is niet nodig om iets achter je te laten. Ik zal Jamal [Edwards, oprichter van SB.TV en Sheerans beste vriend], die op 31-jarige leeftijd is overleden, nooit, nooit, nooit vergeten. Ik wil dat niet, ik hoef dat niet. Ik weet dat als ik wil huilen, ik erom kan huilen." Een simpele emotionele ontlading is dit album echter niet. Dit zijn nummers die gebeurtenissen proberen te verwerken. Dit is het werk van een songwriter die heeft geleerd dat trauma en angst geen obstakels zijn die je moet overwinnen en begraven, maar ervaringen die je tot je neemt, ervaart en waar je hopelijk kracht uit put. "Ik merk dat vaak als mijn vrienden dingen doormaken", zegt Sheeran. "Iedereen met wie je praat, zegt: “Ik voel me nu veel beter.” Maar ik geloof ze niet, want ik denk niet dat iemand op een zeker moment volledig genezen is. Het is hetzelfde bij een depressie, er is geen knop die je zomaar kunt omzetten waardoor je je ineens prima voelt. Het is constant aanwezig.” Er zijn passages vol aangrijpend verdriet. Het nummer 'Eyes Closed' toont Sheeran geïsoleerd en onthecht door het plotselinge overlijden van Edwards. 'Sycamore' laat ons meekijken in een wachtkamer, waar Sheeran en zijn zwangere vrouw Cherry Seaborn zich mentaal voorbereiden op nieuws over haar tumor. In nummers waarin hij naar zijn familie kijkt, voeren optimisme en vastberadenheid de boventoon. Met de pianoballad 'No Strings' eert hij zijn onvoorwaardelijke liefde voor Seaborn, en met 'Dusty' staat hij stil bij de warmte die het vaderschap hem brengt. In het nummer vertelt hij hoe hij zijn favoriete albums voor zijn dochter afspeelt. "Weet je wat het is met rouwen, angst over Cherry's gezondheid of zorgen over een depressie? Bij je kinderen doet dat er allemaal niet toe", zegt hij. "Ik viel huilend in slaap nadat ik urenlang bij Jamals muurschildering had doorgebracht [in de buurt van Edwards' ouderlijk huis in Acton, West-Londen]. En vervolgens word je 's ochtends om 6 uur wakker omdat je dochter vraagt: “Zullen we pap eten? En laten we luisteren naar die en die.” Er is een knop die je kunt omzetten en dan ga je in papamodus. Je zegt: “Ja, laten we dat doen”. Want ik wil niet dat mijn dochters merken dat ik somber ben. Zeker nu niet.” Sheeran heeft zijn ervaringen met angst en depressie eerder in nummers verkend, maar zelden met zo'n onverschrokken openheid. "Dit zijn dingen waar ik nog steeds doorheen ga, waar ik nog steeds mee bezig ben", zegt hij. "En ik heb het gevoel dat dit album laat zien wie ik ben als mens. Ik haat het als artiesten zeggen: “Dit is mijn meest persoonlijke album tot nu toe.” Want ik vind dat elk album dat ik uitbreng superpersoonlijk is. Dit album is ongemakkelijker. Ik denk dat dit mijn meest ongemakkelijke album is." Het is dus ook logisch dat de muziek nooit overweldigend is. Het overschaduwt de zanger en zijn meest rauwe en kwetsbare momenten niet. Sheeran werkte samen met Aaron Dessner van The National, op aanbeveling van vriendin Taylor Swift (die voor haar albums folklore, evermore en Midnights samenwerkte met Dessner). Het levert minimale en delicate arrangementen op. Op de piano en gitaar worden hartverscheurende melodieën gesmeed, terwijl strijkinstrumenten en elektronica een canvas creëren waarop Sheeran zijn overpeinzingen schildert. Als - een terugkeer markeert naar Sheerans akoestische roots als singer-songwriter, dan is het op een frisse manier. Dessner stuurde muzikale ideeën naar Sheeran, die daar zonder al te veel nadenken spontaan mee aan de slag ging. "Ik dacht niet na. Het eerste wat eruit kwam, schreef ik op, en toen ging ik verder naar het volgende nummer," zegt Sheeran. "Aaron stuurde me op een dag zeven instrumentale nummers en ik stuurde ze allemaal terug binnen twee en een half uur." Het heeft tot intieme nummers geleid die ons dichter bij een van 's werelds grootste popsterren brengt. "Muziek is geen fabrieksproduct", zegt hij. "Muziek vertolkt wat je op dat moment doormaakt. Het kan 'Shivers' zijn. Je kunt je ook gelukkig voelen en een lovesong schrijven waarop mensen kunnen dansen. Muziek gaat over het echte leven, het gaat om pure emoties.”