Als de caleidoscopische vreugde van A Head Full of Dreams uit 2015 inmiddels voelt als een vage herinnering is dat niet zo vreemd: het was een andere tijd. Sinds we vier jaar geleden voor het laatst van Coldplay hoorden is de wereld een stuk chaotischer geworden. “Niet dat die absurditeit er voorheen nooit was”, vertelt frontman Chris Martin aan Apple Music, “maar nu vliegt het op je af. Wat de gevolgen ook zijn, je moet zingen over wat er gebeurt.” Hoe dat klinkt horen we op Everyday Life, een dubbelalbum waarop de wellicht grootste en toegankelijkste rockband van deze eeuw mensen bij elkaar wil brengen, met niet-geringe kosten en risico's. “Voor ons is het heel waar”, zegt Martin. “Dat is het enige wat ik weet.” Het album is conceptueel opgezet. De eerste helft, 'Sunrise', opent met strijkers die zowel somber als hoopvol zijn. “Het gaat over de uitdagingen die we in onze levens meemaken en in de levens van veel andere mensen”, legt Martin uit. De tweede, 'Sunset', “gaat meer over 'hoe ga je die uitdagingen aan? Hoe moet iemand verder?'” Dat deel begint met 'Guns', een akoestisch nummer waarin Martin naar Dylan verwijst en de draak steekt met Amerikaans wapengeweld, droogjes zingend: 'Melt down all the trumpets, all the trombones and the drums/Who needs education or a thousand splendid suns?'. Het is het meest dwingende en politieke werk sinds 'Politik' uit 2002, dat in de directe nasleep van de aanslagen van 11 september werd opgenomen. In tegenstelling tot recentere releases is Everyday Life net zo rauw, afgewisseld met stukjes ambient dat het album een vertrouwde textuur geeft: straatgeluiden, fluitende vogels, een gespannen woordenwisseling tussen een weggebruiker en politieagent. Als Martin achter zijn piano aanschuift en met een gospelrefrein meezingt in 'BrokEn' krijg je het gevoel alsof je in een kerk een paar meter van ze vandaan zit. Hoewel een groot deel van het album neigt naar understatement, ontbreken de anthems en grote gebaren niet. Op 'Arabesque' bundelt de band zijn krachten met Femi Kuti's Positive Force voor een koortsachtige afrobeat-groove met de boodschap: 'We share the same blood'. Die boodschap weerklinkt op heel het album, van het hartelijke, door koorzang geleide 'Orphans' – waar Guy Berryman een nieuwe gouden standaard voor krachtige baslijnen introduceert – via het intense spoken word in ' بنی آدم' tot het afsluitende tweetal met een dromerig avondhemelgevoel: 'Champion of the World' en het titelnummer. “Everyone hurts, everyone cries, everyone tells each other all kinds of lies”, zingt Martin op de laatstgenoemde. “Everyone falls, everybody dreams and doubts/Got to keep dancing when the lights go out.”