Drop je plotseling middenin een verlammende wereldwijde pandemie een album dat je carrière herdefinieert, dan is dat een bewonderenswaardige stap. Doe je dat amper vijf maanden daarna nog eens, dan is dat een vertoon van zelfvertrouwen en concentratie van zo’n gedurfde omvang, dat we het je niet kwalijk nemen als je je voelt alsof Taylor Swift je persoonlijk de maat neemt. Net als op folklore werkt ze op evermore samen met Aaron Dessner, Jack Antonoff en Justin Vernon. Ze zet de warme sfeer van de thuisstudio om in sobere arrangementen en teksten die rijke, speels intieme verhalen vertellen waarin ze haar ziel blootgeeft. Het gastenboek is hier uitgebreid – HAIM verschijnt op ‘no body, no crime’, waarop Este Haim zich in het middelpunt van een moordmysterie in een kleine plaats bevindt, terwijl Dessners bandgenoten in The National opduiken op ‘coney island’ – maar ze scharen zich achter de stemming, in plaats van daarvan af te leiden. (Het ritmische ‘long story short’ klinkt alsof het op een willekeurig National-album van het afgelopen decennium had kunnen staan.) Elders is ‘tis the damn season’ de melancholische ik-kom-thuis-voor-de-feestdagen-ballad waarvan je niet wist dat je hem in dit gehavende jaar nodig had. Maar terwijl een groot deel van de bekoring van folklore draaide om verwondering over hoeveel de setting los scheen te maken bij Swift, is hier de enige shock de timing van de release. Afgezien daarvan is het een logisch vervolg op zijn voorganger, en een bevestiging van de beloftes en de charmes ervan: niet zozeer een eigenaardigheid die voortkomt uit ongekende omstandigheden, maar gewoon het werk dat ze nu eenmaal doet – en goed ook.