“Ik wil me niet overal te druk over maken”, vertelt Arlo Parks aan Apple Music. “Het haalt de magie een beetje weg. Het kost normaal gesproken een uur om van een idee een nummer te maken. Als ik het terugluister en het is hoe ik het me voorstelde, dan ga ik verder.” De Londenaar die het dichterschap verruilde voor het songwriterschap heeft groot gelijk om op haar ingevingen te vertrouwen. Collapsed in Sunbeams is een debuutalbum waarop ze haar talenten bewijst als kroniekschrijver van verdriet en optimisme in herkenbare indiepop. “Ik wilde een gevoel van evenwicht”, zegt ze. “Het album moest de moeilijke dingen van het leven weergeven op een manier die onverschrokken maar niet allesverterend en ellendig was. Het moest ook de ondertoon hebben van hoop, zonder naïef te zijn. Het moest de bitterzoete kwaliteit van het leven weergeven.” Collapsed in Sunbeams maakt dat allemaal waar, met hoogtepunten uit het puberbestaan en haar eigen sonische evolutie om zo iets spectaculairs neer te zetten. Hier bespreekt ze nummer voor nummer haar werk. Collapsed in Sunbeams “Ik wist dat ik poëzie op het album wilde, maar ik wist niet zeker waar ik het kwijt kon. Dit stuk spoken-word is eigenlijk het laatste wat ik deed voor het album en ik nam het op in mijn slaapkamer. Het idee om de luisteraar op een intieme manier aan te spreken sprak me aan. Ik wilde het feit erkennen dat ook al gaan de verhalen op het album over mij, mijn leven en mijn wereld, ik ook samen met luisteraars een avontuur aanga. Ik wilde een lawine van beeldspraak creëren. Ik heb altijd geneigd naar heel zintuiglijke schrijvers, mensen als Zadie Smith of Eileen Myles die inzoomen op de kleine details. Ik wilde ook het idee verkennen van genezen, groei en vrede sluiten met jezelf op een holistische manier. Want dit album gaat over die eerste keren dat ik verliefd werd, dat ik pijn voelde, dat ik opstond voor mezelf en waar ik grenzen trok.” Hurt “Ik had net een writer’s block achter de rug en het voelde me behoorlijk verlamd door het idee een album te maken. Het voelde behoorlijk beangstigend. Luca [Buccellati, Parks coproducer en medeschrijver] kwam net uit LA. Het was januari en we hadden elkaar een tijdje niet gezien. Ik luisterde veel naar Motown en The Supremes, plus veel van de productie van Inflo en het werk van Cleo Sol. Ik wilde iets maken dat triomfantelijk voelde en waarop je kon dansen. Het idee was dat het nummer blootlegt hoe moeilijk dingen kunnen zijn, maar dat het draait rond het idee dat de toekomst weer plezier kan brengen. Er is een citaat van [de Caribisch-Amerikaanse poëet] Audre Lorde dat me erg aansprak: 'Pijn zal of veranderen of eindigen'. Dat is waar het nummer voor mij om draaide.” Too Good “Ik maakte deze met Paul Epworth op een van onze eerste sessiedagen. Ik liet hem alle muziek horen waar ik op dat moment geobsedeerd door was: van Zambiaanse psychedelische rock uit de jaren 70 tot MF DOOM en de hiphop waar ik van hou via Tame Impala en grootse jaren 90-pop van TLC. Vanaf dat punt ging het heel snel. Paul begon een drumbeat te spelen en vervolgens rende ik tijden lang rond om te zingen in microfoons en dingen te doen op de gitaar. Ik hou van bepaalde kleine details, zoals de bobbel op iemands pols en het laten vallen van Thom Yorkes naam. Het voelt echt als mij.” Hope “Dit nummer gaat over een vriendin van me, maar verkent ook het universele idee van vastzitten vanbinnen; je depressief, geïsoleerd en alleen voelen en je daar ook voor schamen. Het is gek hoe veel van de thema's toevallig zijn uitgekomen nu we een pandemie doormaken. Dat gevoel van schaamte is aanwezig in de coupletten, dus ik wilde dat het refrein een strijdkreet was. Ik stelde me een ruimte vol mensen voor tijdens een concert, mensen die zich misschien op een bepaald punt in hun leven alleen voelden en dan samen zingen tijdens deze collectieve kreet zodat ze als ze om zich heen kijken beseffen dat ze niet alleen zijn. Ik wilde ook de uitleg in spoken-word erin hebben, gewoon als een momentje om dichter bij de luisteraar te komen. Alsof ik aan de andere kant van de lijn zit tijdens een telefoongesprek.” Caroline “Ik schreef 'Caroline' en 'For Violet' op dezelfde, heel geïnspireerde dag. Ik had mijn flesje Casillero del Diablo van acht pond. Ik werd teruggevoerd naar de tijd waarin ik begon te schrijven op zeven- of achtjarige leeftijd, toen ik hele observerende, sterk op personages leunende korte verhalen schreef. Ik herinner me dat ik getuige was van een ruzie tussen een stel op Oxford Street. Ik zag er maar 30 seconden van, maar ik vroeg me van alles af. Waarom explodeerde hun relatie zo in het openbaar? Wat was de oorzaak? Liep de relatie toen op dat moment op die plek op zijn eind? Het idee van het observeren van een relatie zonder context vond ik heel interessant, en dus kwam de tekst er vanzelf uit, alsof ik een verhaal navertelde aan een vriendin. De harmonieën zijn ook belangrijk in dit nummer en zijn geïnspireerd op een video die ik tegenkwam waarin The Beatles 'This Boy' spelen. Het refrein voelde als zo'n explosie, zo'n bevrijding, en harmonieën kunnen dat accentueren.” Black Dog “Een heel speciaal nummer voor mij. Ik schreef dit over mijn beste vriendin, ik herinner me dat ik dat nummer schreef en me zo in de war en hulpeloos voelde toen ik probeerde te begrijpen wat die depressie was en wat ze doormaakte, en gebruikte muziek als een vorm van persoonlijke catharsis om door dingen heen te komen die onmogelijk voelden. Ik nam de zang op met een brok in mijn keel omdat het zo rauw was. Muzikaal greep ik terug naar nummers als 'Nude' en 'House of Cards' van In Rainbows, plus muziek van Nick Drake en nummers van Carrie & Lowell van Sufjan Stevens. Ik wilde iets dat heel uitgekleed aanvoelde.” Green Eyes “Ik was hier echt geïnspireerd door Frank Ocean, vooral 'Futura Free' [van Blonde uit 2016]. Ik luisterde ook naar Moon Safari van Air, Stereolab, Unknown Mortal Orchestra, Tirzah, Beach House en veel van die dromerige, nostalgische popmuziek waar ik van hou. Het was belangrijk dat het instrumentale deel een warmte had omdat het nummer behoorlijk pijnlijke dingen bespreekt in de coupletten. Ik wilde het hebben over zelfacceptatie en zelfontdekking, en dat ouders van mensen hen en het idee van seksualiteit niet accepteren. Het inzicht dat je je moet richten op jezelf zijn is zwaarbevochten kennis voor me.” Just Go “Veel van de ervaringen die ik heb gehad met foute mensen gedistilleerd tot één nummer. Ik wilde het hebben over het idee van het krijgen van negatieve energie uit je leven en hoe verfrissend maar ook verdrietig het is naderhand. Dat stekende van het missen van iemand, maar wetende dat je zoveel beter af bent zonder hen. Ik dacht aan die momenten waarop je probeert een conflict op te lossen op een vreedzame manier, maar waarop er allerlei explosief drama is. Je beseft uiteindelijk: 'Je bent niet veranderd man'. Dus ik wilde een breakupsong die simpelweg zegt: 'Geen wrok, maar verdwijn alsjeblieft uit mijn leven'.” For Violet “Ik stelde me voor dat ik in een ruimte was, of in een woestijn waar alles stil is en je alleen met je gedachten bent. Ik dacht aan 'Roads' van Portishead, dat me een soortgelijk gevoel geeft. Het is minimaal, het is donker, het is diep, het is rauw. Het nummer dekt die opgroei-momenten waarop je je realiseert dat de wereld iets zwaarder en donkerder is dan je dacht. Ik denk dat iedereen dat moment heeft waarop hun onschuld een beetje wordt afgebroken. Het is een verhaal over cruciale momenten die je moet doorstaan in vriendschappen en vragen hoe je iemand kan helpen zonder het jezelf te moeilijk te maken. Dat is een balans waar ik het op het album vaak over heb.” Eugene “Zowel 'Black Dog' als 'Eugene' vertegenwoordigen een middenstuk tussen mijn eerdere ep's en het album. Ik maakte gebruik van al die verschillende sonische gebieden en probeerde een sound te maken die warmer aanvoelde, en ik experimenteerde met teksten die iets surrealistischer aanvoelen. Ik had het voor het eerst veel over dromen en dingen die ontzettend persoonlijk waren. Het voelde echt als een stap vooruit wat betreft mijn zelfvertrouwen als schrijver, en het was geweldig om berichten te krijgen van mensen die vertellen dat het nummer hen heeft geholpen om beter in hun vel te zitten.” Bluish “Ik wilde dat het heel dichtbij voelde. Heel compact en met ruimte op vreemde plekken. Het moest het claustrofobische gevoel in een vriendschap nabootsen. Dat gevoel dat er continu meer van je verlangd wordt dan je kan geven en dat er verwacht wordt dat je er op een manier bent die je niet waar kan maken. Ik wilde het idee verkennen van grenzen stellen. De Afrobeat-achtige beat is in feite geïnspireerd op 'Identikit' van Radiohead [van A Moon Shaped Pool uit 2016]. De tekst stroomt bijna over van de beeldspraak, iets dat ik geweldig vond op het songs album van Adrianne Lenker: ze heeft het daar af en toe over allerlei verschillende momenten, en kleuren, en gevoel, texturen en emoties. Dit nummer moest voelen als een aanval op de zintuigen.” Portra 400 “Ik wilde dat dit nummer voelt als de aftiteling van zo'n coming of age-film, zoals Dazed and Confused of The Breakfast Club. Euforisch, maar met het bitterzoete gevoel van het album. Regenbogen maken uit iets pijnlijks. Paul [Epworth] voegde zoveel warmte en spierkracht toe dat het voelt alsof je op een hoogtepunt eindigt. Het nummer is deels geïnspireerd door Just Kids van Patti Smith en het idee dat relaties kapotgaan door het ongezonde overlevingsmechanisme van mensen.”