Liefst vijftien jaar sloeg David Fray werk van Chopin over in zijn recitals. Het was alsof de Franse pianist vreesde voor overbelichting van Chopins fragiele muziek. Hij omschrijft de zeven nocturnes, drie mazurka’s, polonaise, waltz en impromptu op ‘Chopin’ als mistig, schemerachtig en schichtig, alsof de melodieën op elk moment kunnen verdwijnen. Zijn hernieuwde kennismaking met de Poolse componist geschiedt dan ook niet met een ferme handdruk of baldadige high five, maar met een tedere omhelzing. Fray's delicate en meditatieve aanpak leidt tot een stille triomf.