Chemtrails Over the Country Club

Chemtrails Over the Country Club

Er is een track op Chemtrails Over the Country Club - het zesde album van Lana Del Rey en de opvolger van Norman F*****g Rockwell! uit 2019 - dat eerder uitgebracht had moeten worden. ‘Yosemite’ was oorspronkelijk geschreven voor Lust for Life uit 2017, maar de song was "te vrolijk", deelde Del Rey in een interview met Zane Lowe van Apple Music in datzelfde jaar. Dat de song nu wel is uitgebracht, geeft een goede indicatie wat de zangeres verder in petto heeft. Volledige gemoedsrust heeft ze misschien nog niet gevonden, maar op deze 11 tracks vindt Del Rey samen met de teruggekeerde producent Jack Antonoff een soort innerlijke kalmte. Dat gevoel wordt weerspiegeld in een zachter, intiemer en ingetogen geluid. Zo ademen ‘Wild at Heart’, ‘Not All Who Wander Are Lost’ en ‘Yosemite’ bijvoorbeeld een gevoel van (zelf)acceptatie uit. Dat Del Rey terugkeert naar ‘Yosemite’ suggereert ook nog iets anders: een artiest die terugblikt om haar volgende stap vooruit te zetten. Chemtrails zit vol verwijzingen naar eerdere albums. Zo vertoont de outro van de titelsong gelijkenissen met ‘Venice Bitch’ en kan ‘Not All Who Wander Are Lost’ prima gezien worden als een aanvulling op ‘Ride’, een single uit 2012. Verder zijn er tracks die ook op hun plek waren geweest op eerdere albums; ‘Tulsa Jesus Freak’ zou niet misstaan op het duistere Ultraviolence uit 2014. En er zijn teksten die we eerder hebben gehoord. ‘Dance Till We Die’ verwijst bijvoorbeeld naar ‘Off to the Races’ van haar debuutalbum Born to Die en ‘Yosemite’ doe denken aan het deel met "candle in the wind" van ‘Mariners Apartment Complex’ uit NFR!. Del Reys manier van werken berustte altijd op het aanpassen en verfijnen – in plaats van het opnieuw uitvinden – van haar geluid. Zo komt ze stap voor stap dichter bij haar doel. Op Chemtrails neemt ze echter voor de eerste keer in dat proces zoveel van haar verleden mee. Waar voert dit album haar heen? Verrassend genoeg richting country en folk -geïnspireerd op het Midden-Westen van de Verenigde Staten, in plaats van Del Reys geliefde Californië. Op ‘Tulsa Jesus Freak’ verlangt Del Rey zelfs naar Arkansas. Chemtrails Over the Country Club verwijst nergens naar de wereldwijde pandemie die heerste toen (een deel van) het album werd gemaakt en uitgebracht. Toch was het in het jaar van isolatie wellicht logisch dat een van de beste songwriters van haar generatie de blik inwaarts richtte. De normaliter zo weidse blik van Del Rey op Amerika is vervangen door iets persoonlijkers. Op het openingsnummer ‘White Dress’ blikt ze terug op "simpelere tijden", toen ze "nog maar 19 jaar was…": "Listening to White Stripes/When they were white hot/Listening to rock all day long." [Luisterend naar White Stripes/Toen ze extreem populair waren/De hele dag lang naar rock luisteren.] Het gaat met name over de tijd voordat ze beroemd was. Het verlangen naar die tijd zwelt aan terwijl Del Reys stem kraakt en sputtert, maar enige spijt is van korte duur. "I would still go back/If I could do it all again … Because it made me feel/Made me feel like a god.” [Ik zou nog steeds terugkeren/Als ik het allemaal opnieuw kon doen… Want het liet me voelen/Liet me voelen als een god.] Met roem – en de bijhorende valkuilen – is Del Rey bekend en ze zijn op Chemtrails een constante bron van conflict. Maar frustratie verandert vaak in opstandigheid, zoals het geval is op ‘White Dress’. Dat piekt halverwege het album, op ‘Dark but Just a Game’. De track is een uitstekende verkenning van hoe gevaarlijk roem kan zijn – als je dat toestaat. Ooit werd Del Rey beschuldigd van het verheerlijken van de dood van jonge artiesten die haar voorgingen, maar hier bevrijdt ze zichzelf van die melancholische mythologie. “We keep changing all the time/The best ones lost their minds/So I’m not gonna change/I’ll stay the same” [We blijven veranderen/De besten verloren hun verstand/Dus ik zal niet veranderen/Ik zal hetzelfde blijven], zingt ze in majeurakkoord op het opbeurende refrein, dat vooruit lijkt te blikken op een betere toekomst. Deze positieve houding neemt Del Reys onbehagen met roem niet helemaal weg, maar ze is zich er ook zeer van bewust wat het haar heeft opgeleverd. Om te beginnen de vrouwen die ze daardoor heeft ontmoet – en aan wie ze eer betoont op de drie door country geïnspireerde slotnummers. ‘Breaking up Slowly’, een terugblik op de onstuimige relatie tussen Tammy Wynette en George Jones, is geschreven met de countrysinger-songwriter Nikki Lane (die in 2019 met Del Rey toerde). Weyes Blood en Zella Day vergezellen Del Rey op de laatste track voor een cover van Joni Mitchells ‘For Free’. Op ‘Dance Till We Die’ viert de zangeres vrouwen in de popmuziek die haar voorgingen – en als gids fungeerden. “I’m covering Joni and I’m dancing with Joan” [Ik cover Joni en ik dans met Joan], zingt ze. “Stevie’s calling on the telephone/Court almost burned down my home/But god, it feels good not to be alone.” [Stevie belt me op, Court zette mijn huis bijna in vlam/Maar god, het voelt goed om niet alleen te zijn.] Op dezelfde track bespreekt ze weer haar problemen (“Troubled by my circumstance/Burdened by the weight of fame”) [Gekweld door mijn omstandigheden/Belast met het gewicht van roem], maar ze valt ook terug op een bekende copingstrategie. Net als op ‘When the World Was at War We Kept Dancing’ van Lust for Life en ‘Happiness is a butterfly’ van NFR! is het tijd om te dansen en die problemen los te laten. “I'll keep walking on the sunny side/And we won't stop dancin' till we die.” [Ik blijf in de zon lopen/En we stoppen pas met dansen als we doodgaan.]

Kies een land of regio

Afrika, Midden-Oosten en India

Azië, Stille Oceaan

Europa

Latijns-Amerika en het Caribisch gebied

Verenigde Staten en Canada