The Butterfly Lovers werd gecomponeerd door Chen Gang en He Zhanhao in 1959, toen klassieke muziek meer en meer werd beschouwd als een essentieel onderdeel van het culturele onderwijs in China. “Leer veel dingen van westerse landen en leer het goed”, zei voorzitter Mao Zedong op de opening van het nationale muziekfestival in 1956. Zodoende werd The Butterfly Lovers, in feite een driedelig vioolconcert, gearrangeerd voor een traditioneel westers orkest, maar met harmonische wortels in de Chinese volksmuziek. Het is een werk dat de tand des tijds heeft doorstaan en nu terecht is opgenomen in de canon van Chinese concertwerken. Hoewel het werk bekend is in China, moet Joshua Bell bekennen dat het voor hem nieuw is. “Als ik in China kwam en Chinese mensen ontmoette, zeiden ze telkens dat ik dit werk moet leren spelen”, vertelt Bell aan Apple Music Classical. Dat deed hij. Hij koos voor zijn opname voor het arrangement van Yang Hui Chang en Ku Lap-Man voor traditionele Chinese instrumenten. “Het Singapore Chinese Orchestra (SCO) nodigde me circa tien jaar terug uit om te komen spelen”, zegt hij. “Ik werd verliefd op de Chinese instrumenten. We speelden enkele arrangementen van beroemde vioolstukken voor Chinees orkest en viool, waaronder ook Zigeunerweisen van Sarasate, Introduction et Rondo Capriccioso van Saint-Saëns en 'Méditation' uit de opera Thaïs van Massenet.” Dat zijn de stukken die Bell heeft opgenomen als toegift op The Butterfly Lovers. The Butterfly Lovers is gebaseerd op een traditioneel Chinees verhaal uit de 4e eeuw na Christus en vertelt het tragische liefdesverhaal van Liang Shanbo en Zhu Yingtai. Het concert volgt de twee karakters, beginnend met een beklemmende fluitsolo die langzaam maar zeker opgaat in het hoofdthema, gespeeld door de viool. De openingsmelodie is een voorbode op het tragische einde van het verhaal, waarin het tweetal wordt samengebracht door de dood. “Op het eind speelt iedereen het thema in een grote unisono, wat ontzettend emotioneel is”, zegt Bell. “Ik krijg al kippenvel als ik eraan denk.” Nergens probeert Bell zijn viool Chinees te laten klinken. “Ik probeer beïnvloed te zijn door de Chinezen en ik kijk naar hun stijl”, zegt hij. “Maar ik probeer niet om direct iets te imiteren, ik probeer geen Chinese erhuspeler te zijn. Dat zou ik echt niet kunnen, ik zou klinken als een slechte kopie.” “Het mooie aan muziek is dat we elkaars culturen kunnen vieren en er onze eigen variant op maken”, vertelt hij verder. “Er is veel verdeeldheid op de wereld, dus moeten we nou echt nog een grotere kloof maken en elkaar cultureel nog verder isoleren? Ik denk dat dit een mooie manier is om samen te spelen en een gemeenschappelijke basis te vinden.”