Op Benimle Oynar mısın (1974) klinkt Bülent Ortaçgil naar de rijke muziektraditie van zijn eigen land, maar klinken ook de grote Britse en Amerikaanse singer-songwriters door. Ortaçgil heeft een warme, dromerige manier van zingen, alsof hij naast je bed zit en je zijn verhaal toefluistert. Een nummer als ‘Kediler’, met zijn even rijke als ingehouden gitaargetokkel en de intieme manier waarop Ortaçgil zijn teksten afwisselt met het neuriën van de melodielijnen, heeft een eeuwige aantrekkingskracht.