Η πιο τολμηρή πολιτική κατάθεση της καριέρας του Wonder —στην οποία καταφέρεται εναντίον των τοξικομανών, του συστημικού ρατσισμού, των χαρισματικών απατεώνων και των επιφανειακών χριστιανών— το Innervisions κατάφερε επίσης να είναι εκστατικά funky. Ο Wonder έπαιξε και έκανε την παραγωγή σχεδόν στα πάντα, ενώ οι μουσικές του κορυφές ήταν οι υψηλότερες που έφτασε ποτέ, αν και ο τόνος του ήταν πιο καταγγελτικός από κάθε άλλη φορά.
Το «Living for the City» είναι μια πυρετώδης επτάλεπτη soul οπερέτα για το αδυσώπητο τίμημα της αστικής ζωής για τη μαύρη εργατική τάξη στη μετά-Black Power εποχή. Το αργόσυρτο «He’s Misstra Know-It-All» που κλείνει το άλμπουμ αναφέρεται γλαφυρά στα είδη των χαρακτήρων που εκμεταλλεύονται τους ίδιους περιθωριοποιημένους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου, όπως πολλοί υποθέτουν, του Νίξον, που σύντομα επρόκειτο να παραιτηθεί από την προεδρία. Η λύτρωση έρχεται στο «Higher Ground», το οποίο επιβεβαιώνει την πίστη του Wonder στη μετενσάρκωση, με φόντο το χαρακτηριστικό wah-wah του clavinet του και τον ήχο του μπάσου από Moog. Το Innervisions, που αποτελεί έναν αποχαιρετισμό στην αισιοδοξία των χίπις στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και, ταυτόχρονα, ένα μονοπάτι προς πολλά πιθανά πνευματικά μέλλοντα, εδραίωσε τον Wonder ως τον πιο εμπνευσμένο και μοναδικό δημιουργό στην αμερικανική pop μουσική των ‘70s.
