Σε κάποια πράγματα, η Patti Smith ήταν παραδοσιακή, έχοντας εμπνευστεί από τον Bob Dylan, τον Mick Jagger και την pop των ’60s. Σε κάποια άλλα, ήταν επαναστάτρια — η αποφασιστικότητα, η ένταση, ο τρόπος με τον οποίο μετέφερε στην εκκολαπτόμενη, ακατέργαστη καλλιτεχνική και punk σκηνή του κέντρου της Νέας Υόρκης την ποίηση και την τζαζ, αναφέροντας τα ονόματα του Ρεμπό και του Κέρουακ. Το ντεμπούτο της το 1975 (με παραγωγό τον John Cale των Velvet Underground) κάλυψε όλες αυτές τις πτυχές και όχι μόνο..
Η μαγεία του Horses είναι ότι ακούγεται βαθιά ριζωμένο στην ιστορία της rock, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να αποδώσει το συγκεκριμένο μουσικό είδος σαν να μην το έχει ακούσει ποτέ κανείς. Έτσι, όταν η Patti Smith ξεκινάει τη διασκευή της στο «Gloria» των Them με τον στίχο «Jesus died for somebody’s sins, but not mine», είναι για να σου θυμίσει ότι η rock είναι ο ήχος των επαναστατών. Και όταν τα οράματα της αποκάλυψης του «Land» δίνουν τη θέση τους στο τραγούδι των ‘60s «Land of 1000 Dances», είναι γιατί η έκφραση των εφήβων μέσα από το σώμα τους είναι, με τον δικό της τρόπο, κάτι το ιερό. Και όταν το «Birdland» κλείνει με τη Smith να τραγουδά doo-wop, είναι επειδή κάποια πράγματα δεν μπορούν να ειπωθούν με λέξεις.
