Όταν κυκλοφόρησε το The Velvet Underground & Nico στις αρχές του 1967, ήταν μέρος ενός περιβάλλοντος που περιλάμβανε την ποίηση των Μπίτνικς, την Pop Art και το γαλλικό Νέο Κύμα — κινήματα που καταργούσαν τους μύθους περί ειδικών γνώσεων και έβαζαν την τέχνη στα χέρια όποιου ήθελε να την εξασκήσει. Το άλμπουμ ήταν άλλοτε θορυβώδες και συγκρουσιακό («European Son», «The Black Angel’s Death Song») και άλλοτε γλυκό («I’ll Be Your Mirror»). Και ακόμα και όταν η θεματολογία του γινόταν σκοτεινή, δεν ήταν ποτέ δυσνόητη («Heroin», «I’m Waiting for the Man»).
Ο Brian Eno είπε χαρακτηριστικά ότι το άλμπουμ μπορεί να μην πούλησε πολλά αντίτυπα, αλλά όλοι όσοι το αγόρασαν σχημάτισαν ένα συγκρότημα. Μιλούσε για την επιρροή της μουσικής τους, φυσικά. Αλλά θα μπορούσε επίσης να μιλάει για τη νοοτροπία με την οποία το δημιούργησαν: Ο Lou Reed και η παρέα του δεν ακούγονταν ακριβώς σαν συνηθισμένοι άνθρωποι, αλλά ούτε και σαν επαγγελματίες. Και σε μια εποχή που η αμερικανική αντικουλτούρα διολίσθαινε προς την ψυχεδέλεια, το Καλοκαίρι της Αγάπης και τα αόριστα όνειρα για το πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος, εκείνοι υιοθέτησαν μια ευθύτητα που εξακολουθεί να ακούγεται επαναστατική.
