Το The Chronic αντλεί τη δύναμή του εξίσου από το χόρτο, το δηλητήριο και τη G-funk: Ένα υποείδος της hip-hop της Δυτικής Ακτής, το οποίο ο Dr. Dre σφυρηλάτησε χρησιμοποιώντας μερικούς από τους πιο funky και πρωτοποριακούς ήχους των εφηβικών και νεανικών του χρόνων. Και στην κορυφή αυτού του είδους των αριστουργημάτων της μουσικής αναδιαμόρφωσης; Μια ομάδα από ανερχόμενους και απίστευτα ταλαντούχους MC, οι οποίοι, εκείνη την περίοδο, μοιράζονταν μια ασυγκράτητη όρεξη να αποδείξουν τι αξίζουν — ανάμεσα σε αυτούς, φυσικά, ήταν ο νεαρός Snoop Dogg.
Το άλμπουμ, που πήρε το όνομά του από μια εξαιρετικά ποιοτική ποικιλία μαριχουάνας εκείνης της εποχής, περιέχει εξαιρετικά ανταγωνιστικά posse cut («Deeez Nuuuts», «Stranded On Death Row»), ζωηρές αποδόσεις της προσπάθειας των νέων να πετύχουν («Let Me Ride», «Nuthin’ But a "G" Thang») και μια σειρά από στοχασμούς για τη ζωή στον δρόμο και την ενότητα της μαύρης κοινότητας («Lil’ Ghetto Boy», «A N***a Witta Gun»). Όλα αυτά, βέβαια, συνυπάρχουν με μια δόση μισογυνισμού («Bitches Ain’t Shit» κ.ά.). Όμως, το The Chronic ενσωμάτωνε τότε —και το κάνει ακόμα— όλα όσα για τα οποία η θρυλική Death Row Records θα γινόταν γνωστή (και διαβόητη): Θεϊκή street rap από μια σειρά ανερχόμενων ταλέντων που άφησαν ιστορία στη rap.
