Όταν Marvin Gaye έφερε στον Berry Gordy, ιδρυτή της Motown, το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ What’s Going On (1971), ο Gordy φέρεται να είπε ότι ήταν το χειρότερο πράγμα που είχε ακούσει ποτέ. Η μουσική ήταν υπερβολικά χαλαρή, οι στίχοι υπερβολικά πολιτικοποιημένοι. Όμως, αν ακόμη και ο Elvis τραγουδούσε τραγούδια διαμαρτυρίας («In the Ghetto», 1969), γιατί να μην μπορούσε να το κάνει ο Marvin Gaye; Η ιδιοφυΐα του άλμπουμ κρύβεται στο πόσο ανάλαφρο είναι. Τα τραγούδια κυλούν και ανασαίνουν, ενώ οι ερμηνείες μοιάζουν φυσικές, ακόμη και οι αυθόρμητες — για παράδειγμα, το σαξόφωνο του Eli Fontaine στο ομώνυμο κομμάτι ηχογραφήθηκε όταν ο Fontaine νόμιζε ότι απλώς έκανε προθέρμανση. Την ίδια χρονιά που οι Sly & The Family Stone διοχέτευαν τον θυμό τους σε πικρή funk (There’s a Riot Goin’ On), ο Gaye μετουσίωνε τον δικό του σε πλούσια μέρη εγχόρδων και Latin κρουστά — σημάδια όχι μόνο ευγένειας, αλλά και φινέτσας. Ακόμα και όταν καταπιάνεται με σκοτεινά θέματα (όπως στο πορτρέτο του εθισμού «Flyin’ High [In the Friendly Sky]» ή στο «Inner City Blues [Make Me Wanna Holler]»), είναι σαν να αιωρείται. Η αποκάλυψη ήταν ότι η πολιτική μουσική δε χρειάζεται να είναι συγκρουσιακή, αλλά μπορεί να είναι ζεστή και ευχάριστη.