Melancholie is leven, leven is melancholie. Als Phoebe Bridges (1994) haar gitaar erbij pakt steekt ze je onomkeerbaar aan met sobere overpeinzingen, levensironie en emotionele dromerij. De moderne folk van de singer-songwriter komt tot leven dankzij haar gevatte teksten, kraakheldere droomstem en gevoel voor de progressieve Amerikaanse folktraditie. Dat kan ze in haar eentje, zo weet de wereld sinds haar doorbraakdebuut 'Stranger in the Alps' uit 2017, maar ze creëert een net zo intieme sfeer als een derde van boygenius (met zielsverwanten Julien Baker en Lucy Dacus) en als de helft van het iets rauwer rockende Better Oblivion Community Center (met Bright Eyes-man Conor Oberst).