Europese klassieke muziek maakte een flinke impact op het Latijns-Amerika van de 20e eeuw. Werken van pakweg Robert Schumann en Aaron Copland inspireerden componisten van Mexico tot Brazilië. Daarbij werd het eigen erfgoed niet de rug toegekeerd. Zo putte Carlos Chávez voor zijn Symfonie nr. 2 volop uit de melodieën van de inheemse stammen van Mexico, zoals de Huichol in Nayarit en de Yaqui in Sonora. De autodidacte componist Heitor Villa-Lobos vond inspiratie in de volksvertellingen, archetypische personages en zelfs geografie van zijn land Brazilië, terwijl hij voor zijn orkestraties naar het Westen keek, zoals Russisch ballet en het Franse modernisme. Neoromantische werken van Manuel Maria Ponce Cuéllar en Alberto Ginastera hebben de euforische signatuur die we kennen van Brahms, maar ademen tegelijkertijd een hedendaagse sfeer. Dat is vooral goed te horen als Ginastra vindingrijke ritmes inzette en thema’s uit Argentijnse volksmuziek gebruikte. Anders dan bij de Amerikaanse en Europeaanse modernisten die streefden naar een nieuwe avant-garde, putten deze Latijnse Amerikanen juist uit hun eigen historie en cultuur om hun eigen stem te vinden.