Zoekt een filmmaker naar een ragtimenummer voor een scene die zich afspeelt in 'the roaring twenties', dan komt hij uit bij 'Charleston' van James P. Johnson (1894-1955). Het is slechts één van de vele iconische nummers van de Amerikaanse pianist en componist, die ondanks zijn memorabele werk en innovaties op het vlak van stridepiano wat in de vergetelheid is geraakt. Hoog tijd om 'de onzichtbare pianist' de schijnwerpers te geven die hij verdient, gezien zijn opmerkelijke veelzijdigheid – hij schreef ook musicals, walsjes en lichte opera – en zijn rol als schakel tussen ragtime en jazz.