Nadat Arnold Schönberg (1874-1951) zijn carrière begon in de voetsporen van Richard Wagner, toen nog onder toezicht van zijn docent Alexander Zemlinsky, ontwikkelde hij zich tot een grootmeester van de laatromantische traditie. Hij voelde een sterke behoefte om een abstracte taal voor muziek te scheppen, vergelijkbaar met hoe Wassily Kandinsky dat had gedaan voor de schilderkunst. Dat leidde rond 1908 tot zijn eerste atonale werken en rond 1921 tot de uitvinding van zijn twaalftoonstechniek. Daarmee loodste hij de klassieke muziek de 20e eeuw binnen.