"Metal confronteert ons met wat we liever zouden negeren. Het koestert onze grootste angsten. Vandaar dat de subcultuur rondom metal er een is voor buitenstaanders." Met die woorden verklaart Sam Dunn in zijn documentaire ‘Metal: A headbanger's journey’ (2005) de attractiviteit van metal voor de verworpenen der aarde. Voor ongetrainde en onwelwillende oren lijkt alle metal wellicht op elkaar. Voor ingewijden biedt metal een fascinerende reis door de spelonken van de menselijke geschiedenis en ziel. Wie er open voor staat, hoort in metal een grote muzikale rijkdom: verschroeiende gitaarsolo’s, orkanen van primitief kabaal, jankende vocalen, orkestrale bombast, bulderende drums en engelachtige harmonieën. Die overvloed maakt het lastig een definitie te geven van metal. Onmisbaar voor metal is dat het luid en agressief is en dat de basis wordt gevormd door de meest basale bouwsteen van rockmuziek: een geweldige gitaarriff. Zulke riffs verbinden de heavy metal van Guns N' Roses met de extreme grindcore van Carcass, de thrash van Metallica en de funkmetal van Faith No More. Als we één band moeten aanwijzen als oervaders der metal, dan gaat die eer naar Black Sabbath. De echo’s van hun donderende riffs en zwartgallige beeldspraak klinken al dik 40 jaar na in talloze andere metalbands. In de vroege jaren 80 werden alsmaar extremere varianten van metal gesmeed, zoals het beslist niet radiovriendelijke trash. Daardoor ontstond een omvangrijke metalscene in de underground. Ook nu nog vind je daar de meest vergaande vormen van geluidsterreur, van de verbrijzelende en trage riffs van doom metal tot de afranselende stormlopen van death metal. Ook hitparades waren niet veilig voor de toegankelijkere vormen van metal. In de late jaren 80 bereikte de naar haarlak riekende glammetal de mainstream, in de jaren 90 deed de verwarde en troosteloze numetal hetzelfde. Die diversiteit versterkt de bekoring en opwinding van metal.