Samuel Barber

De onsterfelijkheid van Samuel Barber zou ook gegarandeerd zijn als hij niets anders had geschreven dan Adagio for Strings, dat hij in 1936 voltooide. Het stuk, dat werd uitgezonden naar aanleiding van de aankondiging van de dood van Franklin D. Roosevelt in 1945, heeft een intens heilzame, elegische toon, waardoor het de status van Amerika’s nationale rouwmuziek heeft gekregen. Het wordt uitgevoerd bij presidentiële begrafenissen, na terroristische aanslagen en recent nog ter ere van degenen die tijdens de pandemie zijn bezweken aan het coronavirus. Bovendien heeft het werk een onnavolgbare pathos aan films als The Elephant Man (1980) en Platoon (1986) meegegeven. Barber heeft echter veel meer geschreven dan alleen Adagio for Strings en groeide midden 20e eeuw uit tot één van de belangrijkste componisten van Amerika. Barber werd geboren in Pennsylvania in 1910. Hij studeerde daar aan het Curtis Institute of Music en later in Italië. Tijdens zijn studie ontmoette hij de Italiaans-Amerikaanse componist Gian Carlo Menotti, die zowel zijn artistieke collega als levenspartner zou worden. Zijn Vioolconcert (1939), Celloconcert (1945), Pianoconcert (1962) en twee symfonieën (1926, 1944) illustreren de kracht en incidentele wrangheid van Barbers extraverte, lyrische postromantische tonale stijl. Zijn eerste volwaardige opera Vanessa (1958) werd geroemd, maar dat ging niet op voor zijn tweede, Antony and Cleopatra (1966), hoewel beide geherwaardeerd werden na zijn dood in 1981. Maar zijn belangrijkste werk blijft Adagio for Strings, of het nu wordt uitgevoerd door strijkers of in Barbers eigen koorarrangement.