In de rijke discografie van Hélène Grimaud (1969) kunnen we horen dat de Franse pianist zich heeft ontwikkeld van een impulsief, jong supertalent tot een bedachtzame volwassen artiest. Ze nam als 8-jarige haar eerste pianolessen, daarna ging het razendsnel. Ze ging op haar 13e naar het Parijse conservatorium en deed tegen het advies van haar leraren in mee met het Tsjaikovski-concours in 1986, waar ze de halve finales haalde. Ze maakte in 1985 haar eerste opnames, van solowerk van Rachmaninov, en toen ze in 2002 haar contract tekende bij Deutsche Grammophon had ze al een substantiële catalogus aangelegd. In die vroege opnames − met onder meer David Zinman, Kurt Masur en Vladimir Ashkenazy − is haar uitbundige temperament te horen. Haar album uit 1999, waarop ze Beethovens Pianoconcert Nr. 4 combineert met twee late pianosonates van dezelfde componist, verdeelde de meningen maar verstevigde haar reputatie als charismatisch muzikant. Op de opnames voor Deutsche Grammophon begon ze gemengd repertoire op te nemen, vaak met sprongen in de tijd en een gedeeld thema. Bijvoorbeeld Credo (2003), waarop Beethoven naast Avro Pärt staat, en Resonances (2010) met sonates van Liszt en Berg. Albums als Water (2016), met muziek van Liszt en Nitin Sawhney, en Memory (2018), met werk van Satie tot Silvestrov, zijn doordachter en fragmentarischer. Grimauds jeugdige uitbundigheid heeft plaatsgemaakt voor bedachtzaam en regelmatig provocatief spel.