Fazıl Say

Pianist Fazıl Say streeft er zeker niet naar om stukken zo neutraal mogelijk uit te voeren. Net als bij Glenn Gould het geval was, is de Turkse componist en pianist uit duizenden te herkennen, ongeacht het werk dat hij vertolkt. En net als Gould heeft Say de neiging om tijdens optredens te neuriën. Hij heeft zowel affiniteit met het werk van Mozart (in 2016 nam hij diens sonates op) als dat van Beethoven (in 2020 nam hij diens sonates op en wierp hij een frisse blik op de tempo’s en dynamiek). Zijn docent was de Turkse pianist en componist Mithat Fenmen, die de drang tot vrijheid bij Say stimuleerde, bijvoorbeeld door hem op te dragen om elke dag te improviseren. Daarnaast studeerde hij compositie onder ‎İlhan Baran, terwijl David Levine hem later hielp met het samenstellen van een eclectisch repertoire. Inmiddels heeft hij onder meer werk van Bach, Chopin, Debussy en avant-gardistische componisten opgenomen, terwijl hij als componist ook kamermuziek en jazz schrijft. Zijn driedelige cyclus Gezi Park (2013-14) is beïnvloed door Bartók en Stravinsky, terwijl Black Earth (1997) een beeldend werk voor onbegeleide piano is waarin hij John Cage’s technieken voor geprepareerde piano toepast.