Een bezwerende fluisterstem kruipt en sluipt door de elektroakoestische sculpturen die Dumas op Le cours des jours (2003) in alle vormen en kleuren kneedt die zijn fantasie hem aanreiken. Het is alsof de Canadese singer-songwriter zich vooroverbuigt naar je oor om zijn intiemste gedachtes en gevoelens in te prenten. Als een schilder grijpt hij naar verschillende klankkleuren om markante accenten aan te brengen, zoals de krassende violen op het onheilspellende ‘Avant ‘laube’ en de funky, vervormde baskronkels op ‘Vénus’.
