Voor klassieke violisten in opleiding kan het geen kwaad om de werken van Bach, Paganini en Ysaÿe te spelen. Hun muziek leert hen het een en ander over techniek en artisticiteit. De faam van Bach en Paganini is onbetwist. Maar de Belg Eugène Ysaÿe staat enigszins in hun schaduw. Het nieuwe album van Hilary Hahn heeft tot doel om de bekendheid van Ysaÿe op te vijzelen. Ze vertolkt de zes vioolsonates van Ysaÿe in de volle overtuiging dat elk daarvan een meesterwerk is. “Voor violisten behoren deze sonates tot het kernrepertoire”, vertelt Hahn. “Elke violist heeft die werken ooit uitgevoerd. Maar het is erg bijzonder om de stukken samen te bundelen in een project. Als je geen band hebt met de expressiviteit van deze werken, is het lastig om ze op een vloeiende manier uit te voeren. Ze spelen zichzelf niet.” Hahns taak is dus om de geheimen van Ysaÿe’s sonates te ontsluieren. Dat is niet makkelijk, maar Hahn beschikt over de wapens om de missie te laten slagen. Haar docent aan het Curtis Institute in Philadelphia was Jascha Brodsky, die in de jaren 1920 te Parijs met Ysaÿe studeerde. Hahn noemt de DNA-streng die haar met Ysaÿe’s muziek verbindt krachtig en intact. “Tijdens het maken van dit album luisterde ik in de studio naar opnames van Ysaÿe”, zegt ze. “Dat was onwerkelijk. Ik ontdekte dat ik op de een of andere manier nog meer zoals Ysaÿe speelde als voorheen. Ik ben er trots op dat ik dankzij mijn leraar een direct lijntje naar hem heb. Een andere belangrijke motivatie voor dit project is dat het precies 100 jaar geleden is dat Ysaÿe deze sonates afrondde.” De affiniteit van Hahn met het muzikale idioom van Ysaÿe klinkt helder door in de constant geïnterrumpeerde passages in het slot van Sonate nr. 1 en in de speelse pizzicato's van het deel ‘Danse rustique’ uit Sonate nr. 5. Voor Hahn heeft ‘Malinconia’ uit Sonate nr. 2 een grote persoonlijke betekenis. “Het is een kort deel, maar ik hou van de manier waarop het zich ontwikkelt. Het heeft een zangerige klank en de tijd lijkt stil te staan”, legt ze uit. “In het begin zit er een demper op de viool. Daar kan je heel introvert spelen en steeds dieper in jezelf kruipen. In die wereld kan ik weken verblijven. Het is troostrijk en louterend. Het geeft mijn ziel een goed gevoel.” Voor degenen die nog niet zo bekend zijn met Ysaÿe’s sonates voor vioolsolo ligt er een verkwikkende luisterervaring in het verschiet. “Deze sonates zijn zeer dynamisch, grillig en impulsief”, verklaart ze. “Het is zeker geen achtergrondmuziek. De werken spelen op interessante manieren met de structuur. Ze zijn fascinerend en meeslepend.” Het effect beschrijft ze als hypnotiserend. “Ze kalmeren je niet direct, maar trekken je hun wereld in en draaien je rond. Ze vermengen je gevoelens en indrukken. Het is zeer emotionele muziek. In ruimtelijke audio omringt de muziek je nog sterker. Het is pure magie. Ik ben er wederom verliefd op geworden.”