Lauryn Hills eerste en enige solostudioalbum zette de muziekwereld op z'n kop in 1998. Het gaf een verbluffend rauwe, indringende blik op het spirituele leven van een van de grootste sterren van dat moment, en op het hele tijdsgewricht. Tientallen jaren later geldt The Miseducation of Lauryn Hill nog altijd als een gamechanger. Toptalent Hill rapt met de zelfverzekerde pit van een vrouw die volledige creatieve vrijheid heeft. Ze laat in haar zang het gospelgeluid uit de soulgeschiedenis doorklinken. Het album liet diepgang zien in een tijd waarin zwarte vrouwen vaak werden neergezet als eendimensionale stereotypes. Op haar magnum opus wist Hill de hoogte- en dieptepunten van het leven zo innig, oprecht en specifiek over te brengen, dat het meer dan een album werd: de plaat is een universele boodschap over het leven. Hills kracht blijft aanspreken. Nieuwe generaties ontdekken nu het album dat zowel muzikaal als qua songteksten en oprechtheid nooit meer is geëvenaard. Miseducation stamt uit een emotionele tijd voor Hill. Na zeven jaar als de stem van het politiek geëngageerde hiphoptrio Fugees en in de nasleep van een tumultueuze relatie met haar bandgenoot Wyclef Jean, wilde Hill die periode van grote veranderingen vastleggen, inclusief het uiteenvallen van de groep waar ze sinds de middelbare school deel van had uitgemaakt. Na dat trauma volgde een frisse start. Hill werd mede geïnspireerd door de fysieke en mentale veranderingen rond een zwangerschap en de geboorte van Zion, haar eerste kind met Rohan Marley. Dat leidde tot wat nog steeds een van de rauwste albums ooit is: een tijdloos voorbeeld voor muzikanten in alle genres en het moment waarop de hele wereld Hills talent erkende. Het openingsnummer van Miseducation, waarin een leraar de absentielijst opneemt en Lauryn Hill afwezig blijkt, spreekt boekdelen: deze lessen kun je alleen leren in het echte leven. Ze baande zich een weg door een pijnlijke breuk met een ex, waarvan toen al bekend was dat het Jean was, en vond in een tijd waarin die genres strikt gescheiden van elkaar waren een nieuwe manier om rauwe hiphop te combineren met weelderige R&B. (Zelfs drie jaar na de remix van ‘All I Need’ door Method Man en Mary J. Blige, was hardcore hiphop nog vooral een bolwerk van vrouwenhaat, terwijl R&B werd gezien als een softer, meer vrouwelijk geluid.) Miseducation gaf ons de mening van een jonge vrouw, even rebels als kwetsbaar, in een wereld waarin een hypermasculiene visie de hiphoplijsten domineerde. Maar het opende ook de weg naar de mainstream, waarin de muzikaliteit van hiphop lang niet serieus was genomen. Het album werd deels opgenomen aan Hope Road in Jamaica, in het huis van Bob Marley. Dat komt terug in de door Hill bedachte coverart van het album, die lijkt op de plaathoes van Rastaman Vibration van The Wailers. Maar het DNA van deze nummers, dat cruciaal zou blijken voor hun blijvende populariteit, zit in de link met het klassieke soulgeluid waarin Hills onvolprezen stem tot zijn recht komt. Het gelaagde ‘Doo Woop (That Thing)’ was goed voor twee van de vijf Grammy® Awards die ze won in 1999, wat nog maar eens liet zien hoezeer haar frisse geluid aansloeg en paste in het opkomende feminisme binnen die hiphopgeneratie. De kwetsbaarheid in Miseducation is vaak besproken. Maar de zorgen, en de kracht, van Hill omvatten meer dan dat. De voormalige geschiedenisstudent aan Columbia University blikt op het album terug op haar jeugd in Newark, in de staat New Jersey. 'Every Ghetto, Every City' (met Loris Holland, muziekpastoor bij de bekende Brooklyn Pilgrim Church, op clavinet) heeft een scherpe sociopolitieke toon, en in 'Everything is Everything' (met een klassiek soulgeluid van een begeleidingsband met daarin de toen nog onbekende pianist John Legend) bespreekt ze hoe het is om op te groeien in een kansarme omgeving. Miseducation bewijst ook dat pure wilskracht en emotionele oprechtheid kunnen leiden tot bevrijding. Zoals Hill rapt op het politiek geladen 'Everything is Everything': 'My practice extending across the atlas/I begat this.' ['Mijn werk spreidt zich uit over de wereld/Dit heb ik teweeggebracht.'] Ze was, en blijft, een talent dat eens per generatie voorbijkomt. Met haar vernieuwingen inspireert ze de generatie artiesten die na haar kwamen. Muzikanten spelen omvangrijke oeuvres bij elkaar, in de hoop dat ze genoeg impact maken om een plekje te krijgen in de culturele eregallerij. Lauryn Hill lukte dat met dit album in één klap.