“No, I'm not the same/I think I done changed”, stelt Janelle Monáe zelfverzekerd op 'Float', het openingsnummer van haar vierde langspeler, The Age of Pleasure. De singer-songwriter laat in een decor vol krachtige blazers en stevige beats een andere kant van zich horen waarin ze het heden omarmt. “Ik had het gevoel dat ik die tekst van 'Float' nu uit moest brengen”, vertelt ze aan Apple Music. “Dit is precies hoe ik me nu voel en wie ik nu ben. Ik denk niet aan de toekomst, maar aan het nu, want dat is alles wat we nu hebben.” Haar vorige albums waren vooral gebaseerd op personages die zich bevonden in een complexe futuristische wereld vol robots, terwijl ze het had over macht, ras en menselijkheid. Op The Age of Pleasure maakt ze zich los van die futuristische wereld en verkent ze zonder maskers haar eigen sensualiteit en geluk. Monáe maakt er een veilige ruimte van, waarin ze in veertien nummers samen met haar luisteraars thema's rond identiteit, seksualiteit en etniciteit verkent. “We hadden een Everyday People Wondaland-feest en ik dacht: ah, dít is waar ik muziek voor wil maken”, zegt ze. “Dit moment, hier en nu, ik wil een soundtrack maken voor deze lifestyle. Zij snappen het. Dit is waar we voor vechten. Al mijn werk gaat over het beschermen van de gemeenschappen waar ik deel van uit maak, de LHBTI+-gemeenschap, de zwarte gemeenschap.” The Age of Pleasure is een liefdesbrief aan de pan-Afrikaanse diaspora. Monáe verruilt de new wave en indie-elektronica voor een vloeiende fusie van jazz, dancehall, reggae, trap en afrobeats. De eerste helft wordt gedomineerd door strakke ritmes uit de jazz en funk waarop ze haar prestaties uitlicht ('Champagne Shit') en ze zich trots mag voelen ('Float', 'Phenomenal', 'Haute'). In de tweede helft gaat het tempo, geïnspireerd op reggae, omlaag om ruimte te geven aan haar zwoele kant. “I like lipstick on my neck/Hands around my waist so you know what's coming next/I wanna feel your lips on mine/I just wanna feel/A little tongue, we don't have a long time”, zingt ze in 'Lipstick Lover', een verleidelijk nummer vol seksuele bevrijding. Water wordt ingezet als metafoor om hedonistische euforie te onderstrepen in 'The Rush' en 'Water Slide' en in 'Only Have Eyes 42' viert ze polyamorie. De essentie van The Age of Pleasure is dat Monáe zich ongeremd laat gaan en een album aflevert dat past bij haar huidige gemoedstoestand: onbeschaamd en trots op wie ze is. “Mijn vrienden kennen een kant van me die anderen niet te zien krijgen. Nu wil ik die versie van Janelle laten zien die mijn vrienden altijd al zagen”, zegt ze. “Ik wil mezelf erkennen en helemaal mezelf zijn.”