Santi White verrichte veel werk voor haar vierde album, Spirituals, in een verlaten huisje op ongeveer een uur rijden van Vancouver (Canada). “Daar waren alleen ik, een specht en een paar kippen”, vertelt ze aan Apple Music. Nadat ze vanwege de pandemie lange tijd thuis opgesloten zat, het huishouden deed en voor drie jonge kinderen zorgde, voelde ze zich wegdrijven van zichzelf en haar kunst. De oplossing was om zichzelf af te zonderen en aan de slag te gaan. “Zo ongeveer de enige mogelijkheid die ik had om mezelf terug te vinden was via kunst”, zegt ze. “Ik moest als het ware een reddingsboei in elkaar zetten.” Zoals het geval is bij alle muziek van White, is Spirituals fonkelend en gevarieerd, en bevat het album elementen uit punk. Ze slaagt erin om bruggen te bouwen tussen uiteenlopende samenwerkingspartners, zoals Rostam Batmanglij (oprichter van Vampire Weekend), Illangelo (die veel werk produceerde van The Weeknd), danceproducer SBTRKT en Nick Zinner (gitarist van Yeah Yeah Yeahs). Maar het album bevat ook een zekere zwaarte die nieuw lijkt en louterend aanvoelt. De titel kwam plots in haar op. “Ik besefte dat deze nummers hetzelfde effect op me hadden als traditionele spirituals op tot slaaf gemaakte mensen”, zegt ze. “Het stelde me in staat om vrijheid en zuiverheid te ervaren, en om me verder te ontwikkelen via muziek.” De vogel was zowel een welkome gast als een soort spirituele gids. “Wat de specht interessant maakt is dat die vogel onder de oppervlakte graaft, alsof hij iets in de diepte zoekt”, zegt ze. “Soms zoeken ze niet eens naar voedsel. Soms versturen ze een geluidssignaal voor metgezellen. Ik dacht veel na over het vinden van mijn ritme. Dat was het doel dat ik in die periode had: opnieuw mijn ritme vinden in die gekke en onrustige tijd.” Hieronder vertelt ze meer over alle nummers op Spirituals. My Horror “Het gaat erover dat ik klem zat in een rol die te weinig ruimte bood voor mijn hele identiteit. Tijdens de lockdown was ik de hele tijd een moeder. Ik deed de vaat, verschoonde luiers, kookte en ruimde spullen op. Dat was het. Er was geen tijd om na te denken, te douchen of te slapen. Het gaat over de herhaling van dat taakgerichte bestaan, waardoor ik niet de kans had om mezelf te zijn. En het gaat over de algehele stemming in de wereld. Alles voelde zo zwaarmoedig aan, dat mensen ervoor kozen om zich af te sluiten, bijvoorbeeld door te leven in de metaverse, drugs te gebruiken of alleen nog oog te hebben voor de wereld van social media en niet de echte wereld. Hoe is het als iedereen om je heen een soort zombie is of slaapwandelt? Als je leeft in een wereld waarin niemand echt aan staat? Ik maakte een fotoreeks genaamd ‘Mom series’. Op een foto sta ik bij de koelkast met mijn kinderen, gehuld in een sluier. Maar er is ook een andere waarop ik bij het zwembad sta terwijl mijn kinderen zwemmen, en ik me heerlijk voel met een drankje in mijn hand.” Nothing “Als je een zwarte vrouw bent, of een vrouw, of iemand die zich ongezien voelt, wat is daar dan het gevolg van? Hoe beïnvloedt dat de persoon die je wordt? Je groeit op van kind tot volwassene, maar wat zijn de dingen waarvan je niet eens wist dat je ze met je meedroeg? ‘Nothing’ gaat op een zeer persoonlijke manier over al die kwesties. Dit nummer verbindt me met de worstelingen die in de buitenwereld plaatsvinden [zoals Black Lives Matter]. Ik huilde. Eindelijk kon ik mijn emoties uiten. Dat voelde heel goed.” High Priestess “Ik wilde een nummer maken dat klinkt als futuristische punk. Ik probeerde zoveel dingen uit om de juiste stemming te pakken te krijgen, waaronder een paar heel slechte pogingen op gitaar. Al die dingen heb ik meteen weer verwijderd. Een van de doelen die ik altijd stel als ik muziek maak als Santigold, is om dingen te combineren waarvan je denkt dat ze nooit kunnen samengaan. En om dan toch een manier te vinden zodat ze samen kunnen leven. Dat vind ik prikkelend, zowel voor mij als muzikant als voor luisteraars.” Ushers of The New World “Dit gaat over verantwoordelijkheid nemen voor de toekomst. In plaats van dat we mensen omlaag halen omdat ze zich ongelukkig voelen, moeten we een manier vinden om naar onszelf te kijken. Om te zeggen: “Hé, ik ben ongelukkig. Hoe kan dat? Wat is mijn trauma? Hoe kan ik dit achter me laten?” Dat is de manier om de toekomst te scheppen die we willen. Ik heb veel gelezen. Ik las veel meer boeken dan ik lange tijd had gelezen. Ik lees amper, want ik heb zoveel kinderen! We zijn al honderden jaren gefocust op politiek en wetgeving, maar we zijn nog lang niet op het punt dat we moeten bereiken. We moeten ons richten op ons trauma, en op wat we bij kunnen dragen om daaraan te werken. Daar moeten we samen aan werken.” Witness “Ik wilde in veel van de nummers een etherische sfeer. ‘Witness’ heeft dat. Het klinkt alsof je door dimensies reist, of alsof je klem zit in het weefsel tussen dimensies.” Shake “Dat was een verrassing. Ik had nooit gedacht dat ik een beat zoals deze zou kiezen. Ik begon letterlijk gewoon met zingen: ‘Shake/Ooh, shake’. Ik denk dat ik nooit eerder mijn stem op deze manier heb gebruikt in een nummer. Het klinkt niet als iets anders wat ik ooit heb geschreven. Die sfeer! Het is alsof je bent betoverd.” The Lasty “Dit was een fictief verhaal over George Floyd. Ik schepte in mijn hoofd een onopvallend karakter, gewoon iemand waar niemand op lette. Alle andere mensen waren hem voorbijgestreefd en lieten hem achter, want hij had zijn innerlijke kracht nog niet gevonden. Maar plots was er een kans waardoor hij de redder van iedereen kon worden. Het woord ‘lasty’ heb ik verzonnen. Het heeft twee betekenissen: de persoon die laatste is, en de persoon die standhoudt.” No Paradise “Ja, we hebben geworsteld en het was zwaar. We worstelen eerlijk gezegd al generaties. Maar het is niet voor niets. Die worsteling wekt kracht op. Keer op keer wordt veerkracht getoond. Ik hou van de brug in dit nummer, want dat klinkt voor mij als een protest, als een eerbetoon aan de strijd. Het verwijst ook naar het aloude religieuze concept van het hiernamaals, waar je eindelijk wordt beloond met vrede en overvloed. Het gaat ook over de veranderingen die je in het heden moet maken.” Ain’t Ready “Als kind ging ik soms naar de kerk, vooral met mijn moeder, en ik vond het niet leuk. Ik vond haar kerk erg saai en oubollig. Het paste niet bij mij. Maar de familie van mijn vader kwam uit Baltimore en zijn grootmoeder was een pastoor. Mijn oudtante was de organist en die kerk was geweldig. Ik weet niet of je ooit in een kerk bent geweest waarin alle bodes in het wit zijn gekleed, er muziek klinkt, en de bezoekers worden bevangen door de Heilige Geest en in elkaar zakken. Sommige mensen spreken in klanktaal, sommige mensen vallen flauw. Het is de taak van de bode om ze overeind te houden en koelte toe te wuiven als ze in vervoering zijn gebracht, snap je? Ik stelde me bodes voor die een vrouw vasthouden. Ze zit in een proces van opstijging en ze zakt in elkaar. Ik ben die vrouw, maar ik ben ook de bodes. Het is een nummer voor mezelf. Ik zeg tegen mezelf: “Je hebt wat je nodig hebt om alles te doen wat je hier moet doen.”” Fall First “Ik begon ‘Fall First’ te schrijven met Doc McKinney, een van mijn oudste partners bij het schrijven van nummers. Hij en ik zijn in ons hart oude punkers. We begonnen met ‘Fall First’ en besloten gewoon te doen wat we maar wilden. Daarna gaf ik het aan Rostam. Hij heeft zo’n goede smaak en heeft er altijd zin in om te stoeien met muziek. Hij bracht het nummer overal.”