Philip Glass, die inging tegen de heersende trends van serealisme en twaalftoonstechniek in de muziekcompositie van de jaren 60, werd een van de meest invloedrijke componisten van de 20e eeuw. Hoewel hij een van de grondleggers was van de Amerikaanse minimal music, wendde hij zich in de jaren 80 tot extravert romantisch werk en paste traditionele compositievormen toe bij het schrijven van opera's, concerten en een groot aantal concertstukken. Zijn 'Symfonie nr. 8' is een dynamische uitdrukking van de traditie van een grote symfonie in drie delen. Alleen al het eerste deel, dat slechts 19 minuten duurt, omvat acht verschillende thema's en culmineert in een finale met een contrapunt van alle acht lagen.