Er is een goede reden waarom Taylor Swift zo zelfverzekerd en relaxed klinkt op Lover, haar zevende en meest vrijgevochten album tot nu toe. Ze is verliefd - pure, gelukzalige, schreeuw-het-van-de-daken liefde. Dertien jaar na haar debuutalbum dat haar naam als titel draagt - en na een reeks nummers die in wezen littekens waren van openbare relatiebreuken en vetes met beroemdheden - voelt dit project helder, sterk en volwassen. Het kan een teken zijn dat de 29-jarige een nieuwe fase in haar leven is ingegaan: ze houdt haar privéleven nu knap geheim (en laat zich zelden samen met haar vriend in het openbaar zien), is vol politieke strijdlust (op dit album vecht ze voor queer- en vrouwenrechten) en is naarstig op zoek naar overzicht in het grotere geheel (fans hebben gespeculeerd dat het emotionele 'Soon You Get Better' over de strijd van haar moeder tegen kanker gaat). Het gevolg is dat ze sterker en overtuigender klinkt dan ooit. Ze veroordeelt intolerantie op het Pride-anthem 'You Need to Calm Down', steekt de draak met het patriarchaat op 'The Man', perfectioneert luchtige onverschilligheid op 'I Forgot That You Existed' en durft zichzelf te prijzen op 'ME!', een duet met Brendon Urie van Panic! at the Disco. Deze nummers vormen qua toon een wereld van verschil met het wraakzuchtige en onzekerheid ademende Reputation uit 2017. Veel van het album is doorspekt met atmosferische synths en jaren 80-drums, dankzij de samenwerking met Jack Antonoff ('The Archer', 'Lover'). Toch zijn de beste momenten vaak ook de meest verrassende. 'It’s Nice to Have a Friend' is dagdromerig en gevoelig, met relaxt getokkel, een fonkelende trompet en hoge oeh-oehs. En het speelse 'I Think He Knows' is een wilde rit vol ups en downs die binnen enkele seconden verandert van druk gefluister in ademloos geschreeuw.