Michael Kiwanuka leek nooit echt het type te zijn om zijn naam als albumtitel te gebruiken. En al helemaal niet de man om zulk zelfvertrouwen nog eens dubbel aan te zetten met een koninklijk portret van zichzelf op de hoes. Per slot van rekening is dit de singer-songwriter die door Kanye West werd uitgenodigd om aan sessies mee te doen voor zijn album Yeezus maar daar stilletjes voor bedankte omdat hij met het oplichterssyndroom kampte. Die zelftwijfel was er al voordat zijn debuutalbum uit 2012, Home Again, genomineerd werd voor de Mercury Prize. “Het is een irrationele gedachte, maar ik heb het altijd al gehad”, vertelt hij aan Apple Music. “Het houdt je alert, maar het frustreerde me ook. Ik dacht, ik wil dit gewoon kunnen doen zonder me de hele tijd zorgen te maken, ik wil me gewoon zeker voelen als artiest.” Met het fenomeen identiteit in het achterhoofd dacht hij ook aan hoe performers persoonlijkheden creëren – op het podium of op sociale media – die hun ware zelf overschaduwen. Dat inspireerde hem om zijn derde album KIWANUKA te noemen, als een daad van wat hij zelf 'anti-alter-ego' noemt. “Het is bijna een statement aan mezelf”, zegt hij. “Ik wil kunnen zeggen: 'dit ben ik, wat er ook gebeurt. Of mensen het nou leuk vinden of niet, dat is oké. In ieder geval weten ze wie ik ben.” Kiwanuka stond al bekend als getalenteerd zanger en songwriter, maar KIWANUKA onthult een nieuw niveau van inventiviteit en ambitie. Met Danger Mouse en de Britse producer Inflo achter de knoppen – net als op Love & Hate in 2016 – trekken deze nummers zijn vatgerijpte melange van soul en folk verder door de psychedelica, fuzzrock en kamerpop. Hier neemt hij ons nummer voor nummer mee door dat proces. You Ain’t the Problem “In dit nummer vier ik mijn liefde voor de mens. We vergeten hoe geweldig we zijn. Sociale media zijn hier deels schuldig aan, al die filters die dingen verbergen waarvan we denken dat mensen die niet leuk vinden, de dingen waarvan we denken dat die er niet bij horen. Je begint dan te denken dat er een hoop mis met je is en dat je een probleem hebt als je gewoon de persoon bent zoals die op de wereld is gekomen. Ik wilde een nummer schrijven dat zegt: 'Jij bent niet het probleem. Je moet juist meer jezelf zijn, nog dieper jezelf opzoeken.' Dat is waar de magie zit, in tegenstelling tot het wegsnijden van dingen en zaken proberen te verwijderen die jou tot jou maken.” Rolling “'Rolling with the times, don’t be late.' Voor mij gaat alles over het bestaan als artiest geloof ik. Ik probeerde nog steeds mijn plek te vinden, maar je kan bepaalde dingen doen om er zeker van te zijn dat je erbij hoort of op de hoogte blijft van alles wat gaande is. Bijvoorbeeld het online delen van dingen, of naar de coolste platen luisteren. Het kan ook dat je halverwege de dertig bent en nog niet getrouwd, nog zonder kinderen en dat je daar verbaasde reacties op krijgt. 'Rolling with the times' zegt: hou lekker je eigen tempo aan. Ik had vroege platen van The Stooges en Franse platen zoals die van Serge Gainsbourg met die fuzzy sound in mijn hoofd. Ik wilde een nummer maken dat op zo'n manier uitzinnig klinkt.” I’ve Been Dazed “Eddie Hazel van Funkadelic is mijn favoriete gitarist. Dit nummer heeft anthem-achtige akkoorden omdat hij ook altijd van die mooie anthem-achtige akkoorden had in de nummers die hij schreef. Het is bijna een hymne. Qua tekst omdat het die melancholie heeft. Ik zong over het wakker worden na een nachtmerrie over het volgen van het pad van iemand anders, over het jezelf omlaag halen en kampen met een laag zelfvertrouwen. Kortom de dingen die in ‘You Ain't the Problem’ worden bestreden. Het gevoel is: 'man, ik zat in deze nachtmerrie en wil er gewoon uitstappen. Ik ben er klaar mee'.” Piano Joint (This Kind of Love) [Intro] “Als tiener zocht ik mijn toevlucht tot bepaalde albums. Ik teleporteerde mezelf vanuit het echte leven naar dat van die persoon. Ik wilde heel graag dat gevoel op dit album hebben. Zo levendig dat er geen kans is om er nog uit te komen, geen gaten in de nummers, het gevoel dat het één lang stuk is. Sommige nummers vloeien in elkaar over, maar sommige nummers hebben intermezzo's nodig om de toon te zetten voor het volgende. Deze intro kwam tot stand toen ik basgitaar en Inflo piano speelde en ik mijn interpretatie van een soulnummer van Marvin Gaye begon te zingen, een diep, donker, melancholisch stuk van een van zijn platen uit de jaren 70. Toen kwam Danger Mouse met het idee om de toonhoogte te verlagen om het anders te laten klinken.” Piano Joint (This Kind of Love) “Ik heb altijd van melancholische nummers gehouden. Hoe droeviger, hoe gelukkiger ik er van word. Dit was mijn moment om dat deel van mij ruimte te geven. Aanvankelijk zou het een pianoballad worden, maar ik dacht, 'Waarom proberen we er geen drums bij?'. Inflo is een hele goeie drummer, dus ik ging aan de slag en speelde op de basgitaar mee en het klonk echt goed. Het deed me denken aan East Coast-soul à la Gil Scott-Heron uit de jaren 70. Vervolgens werkten we samen met een geweldige strijkersarrangeur, Rosie Danvers, die bijna alle strijkers op het vorige album heeft gedaan. Ik zei: 'Dit is mijn favoriete nummer, doe er iets supermoois mee. En dat deed ze.” Another Human Being “We waren bezig met alle intermezzo's en Danger Mouse had ladingen aan samples gevonden. Er was een nieuwsbulletin [over de zitprotesten van de burgerrechtenbeweging in de jaren 60]. Ik weet nog dat ik dacht, 'Dit klinkt geweldig, dit past perfect bij 'Living in Denial', het verandert dat nummer gewoon'. En ja, ik ben geobsedeerd door de jaren 70, maar de jaren 60 en 70 waren zo cruciaal voor Amerikaanse zwarte mannen en vrouwen, en het geeft diepte aan het album. Het gaat over identiteit, over iets dat in mij zit, in mijn naam en in wie ik ben. Het geeft me een hoop kracht om mezelf te blijven.” Living in Denial “Dit is hoe ik, Inflo en Danger Mouse klinken als we compleet onszelf zijn en goed op elkaar zijn afgestemd. Geen discussies, gewoon alles laten gebeuren zonder erover na te denken. Ik probeerde een soulgroep te zijn, denkend aan The Delfonics, The Isley Brothers, The Temptations, The Chambers Brothers. Opnieuw gaat de tekst over het zoeken naar acceptatie: je moet er niet naar op zoek gaan, accepteer jezelf en dan komen de mensen die met je om willen gaan vanzelf.” Hero (Intro) “'Hero' was het laatste nummer dat we afmaakten. Toen het eenmaal goed begon te klinken zat ik daar met mijn akoestische gitaar. We hadden de intro voor 'Piano Joint' afgemaakt en ik dacht, 'Oh, we moeten dit nummer misschien in lagere toon spelen en er iets van maken dat we met een normaal rock-'n-roll-nummer nooit zouden doen.” Hero “Voor 'Hero' was het het moeilijkst om een tekst te bedenken. We hadden de muziek en melodie al zo'n twee jaar liggen. Iedere keer dat ik ermee aan de slag ging haatte ik het, ik kon niks verzinnen. Toen las ik over Fred Hampton van de Black Panthers en ik dacht aan al die mensen die worden vermoord – of te vroeg sterven door een ongeluk, zoals Hendrix – mensen die zoveel hadden te geven en te doen in zo'n korte tijd. En ook hoe legendarische personen zoals Bowie en Dylan grootse personages creëerden waarmee iedereen geobsedeerd was, dat vind ik geweldig. Je wist niet echt wie ze waren. Dat maakt me ook verdrietig, want ik ben het daar niet mee oneens maar ik weet dat ik dat niet ben. Dus de vraag 'Am I a hero?' staat eigenlijk voor de vraag 'Als ik dat allemaal doe, word ik dan die grote artiest die van iedereen respect krijgt?'. Het is dat gevoel van 'ik ben niet goed genoeg'.” Hard to Say Goodbye “Dit is mijn liefde voor Isaac Hayes en grootse orkestratie, weelderige strijkers en mensen als David Axelrod. Flo kwam met een sample uit een nummer van Nat King Cole, één akkoord maar. Dat bewerkten we en speelden we met een 20-koppig strijkorkest in de studio. We hadden een contrabas, cello, de hele mikmak. En een hele goede pianist Kadeem [Clarke] die met Little Simz speelt en onze vriend Nathan [Allen] op drums. Dat was erg tof.” Final Days “Eerst wist ik niet goed hoe ik dit op het album zou kunnen inpassen. Ik dacht, 'Man, dit is cool, maar ik krijg er geen diep gevoel bij. Ik schreef wat tekst en dacht, 'Dit is beter, maar ik mis nog iets'. Ik associeerde het altijd al met de ruimte, dus vroeg aan technicus Kennie [Takahashi] of er samples te vinden zijn van mensen in de ruimte. We vonden materiaal van astronauten die op het punt stonden te crashen, wat wel wat duister is maar het gaf de emotie die we miste. Ik kreeg er kippenvel van. Later kwamen we erachter dat het nep was, het waren wat gasten in Italië in de jaren 60 die iets deden voor een kunstproject ofzo.” Interlude (Loving the People) “'Final Days' klonk geweldig, maar het moest aan het eind een andere wending krijgen. Ik had een melodie op de Wurlitzer, en aanvankelijk was het een instrumentaal stuk voor het einde van 'Final Days', om het op een hele andere manier te laten eindigen. Alsof het ruimteschip op zijn bestemming aankomt. Maar ik dacht, laten we het uitrekken. Laten we nog meer doen. Danger Mouse vond een sample van [Amerikaans congreslid en burgerrechtenactivist] John Lewis en dat klonk prachtig en emotioneel samen met deze akkoorden, dus dat hebben we hier gebruikt.” Solid Ground “Als je alles weghaalt – alle strijkers, de geluiden, de intermezzo's – dan ben ik gewoon een gast die op de piano of de gitaar een liedje speelt. Ik voelde dat het album dat moest laten horen. Rosie heeft een prachtig arrangement gemaakt en ik maakte het af, iedereen was op dat moment de deur uit dus ik speelde zelf alle instrumenten behalve dingen als de drums. Dus 'Solid Ground' is mijn kleine stukje dat ik van een andere plek heb gehaald. De tekst gaat over de plek vinden waar je je op je gemak voelt.” Light “Ik vond gewoon dat 'Light' een fijn dromerig stuk was om het album mee te eindigen. Een beetje licht aan het einde van deze intense reis. Je eindigt met iets kalms, iets positiefs. Voor mij staat licht voor een heleboel goede dingen. Of het nou vanzelfsprekende dingen zijn zoals het licht aan het einde van de tunnel, of gewoon een licht gevoel in je hart. Het idee dat de dag eraan komt is iets moois, iets opwindends. Iets waar we altijd naar uitkijken.”