“Ik vind het erg moeilijk om te praten”, vertelt singer-songwriter Holly Humberstone aan Apple Music. “Het is voor mij veel makkelijker om dingen te bespreken door ze in de context van een song te zetten.” Zodoende is het geen verrassing dat de debuut-ep van de Engelse zangeres een verzameling persoonlijke gedachten en gevoelens is, die het snel aanstormende talent op geen andere manier lijkt te kunnen verwoorden. Op 'Falling Asleep at the Wheel' bijvoorbeeld zet ze een streep onder een relatie die nergens heen gaat terwijl ze op het emotionele 'Deep End' haar zus steunt die met haar geestelijke gezondheid worstelt. Dat alles wordt gebracht in de rauwe, herkenbare pop die ze sinds haar elfde begon vorm te geven. “Ik wil muziek maken waar mensen zich in kunnen herkennen”, zegt Humberstone wiens muziek soms doet denken aan de pijnlijke eerlijkheid (en onweerstaanbare melodieën) van Lorde en zelfs Taylor Swift. “Ik vind het geweldig als mensen me berichtjes sturen waarin ze zeggen: 'Ik herken dit, ik maak iets soortgelijks mee'. Ik heb deze nummers verzameld en ze liggen er al een tijdje, dus ik ben heel blij dat ik eindelijk iets kan uitbrengen dat ik gemaakt heb.” Hieronder begeleidt Humberstone je nummer voor nummer door haar emotionele eerste ep. Deep End “Dit nummer gaat over mijn drie zussen. Het ontstond heel natuurlijk, want als je je zorgen maakt om iemand zit dat altijd in je achterhoofd. Het gaat over iemand die het moeilijk heeft en over hoe lastig het is om in te schatten hoe je ze kunt helpen als je niet precies kan bevatten wat ze doormaken. Zulke gesprekken zijn moeilijk om te voeren en het nummer is mijn manier om mijn zussen te vertellen dat ik er altijd voor ze zal zijn. Ik zeg hier: 'Ik steun je nog steeds en ik doe nog steeds mijn best'. Mijn zussen waren er echt door geraakt. De eerste keer dat ik het voor ze speelde – op een verjaardagsfeestje van een van mijn beste vrienden terwijl we al dronken waren – zaten ze letterlijk te huilen. Het was heel lief. Dit is het belangrijkste nummer voor mij omdat mijn zussen de belangrijkste mensen voor mij zijn. Ik ben er erg trots op.” Falling Asleep at the Wheel “Toen ik dit schreef had ik het moeilijk. Ik zat in een doodlopende relatie die langzaam aan het uitdoven was, een beetje hetzelfde gevoel als het moment waarop je in slaap valt. Maar ondanks het onderwerp was het heel leuk om dit nummer te maken. Ik schreef het in Nottingham met [de Britse producer] Rob Milton, een van de eerste mensen met wie ik een sessie deed. Ik was een nerveus tienertje en alles was nieuw voor me. Maar soms zijn deze sessies een beetje als therapie: je gaat ervoor en maakt van een slechte situatie iets moois. Ik voegde meer elektronische en wankelende, donkere elementen toe met behoud van de akoestische instrumenten zoals de piano en gitaar. Alles was heel organisch.” Overkill “Dit is nog een nummer dat ik schreef met Rob en ook [de Engelse singer-songwriter] Benjamin Francis Leftwich. Op dat moment was ik net een relatie begonnen en het nummer gaat in feite over dat je iemand wil vertellen dat je van ze houdt, maar dat je niet zeker weet of het afschrikkend werkt omdat het te snel is. Ik wilde dat opgetogen maar nerveuze gevoel van verliefdheid vastleggen. We wilden qua sound gaan voor HAIM of Maggie Rogers omdat het een wat vrolijker nummer is. Omdat er al een paar deprimerende nummers op deze ep staan is deze volgens mij hard nodig!” Drop Dead “Ik schreef dit nummer met de Britse artiest Frances [echte naam: Sophie Cooke] toen ik net aan het overwegen was om met mijn studie te stoppen. In zo'n roerige tijd was het heel fijn om naar Londen te gaan en er met haar over te praten, vooral omdat ze op dezelfde universiteit had gezeten. Gek genoeg begon dit als een heel opzichtig countrynummer. We kregen de smaak niet echt te pakken en ik vond het gewoon niet heel goed. Maar toen in het laatste half uur maakten we even snel een uitgeklede versie. We lieten alleen de piano en vocalen erin en uiteindelijk was het het beste nummer van de sessie.” Vanilla “Ik zat in een knipperlichtrelatie voor iets van twee jaar en hij was in feite gewoon een lul. Dit nummer was, alweer, een beetje als therapie. Ik schreef het met Rob en het was mijn manier om te zeggen: 'Dit is eindelijk voorbij en deze keer ga ik degene zijn die zegt dat het voorbij is'. Het was bevrijdend. Toen ik dit nummer live speelde kreeg ik berichtjes waarin mensen zeiden dat ze het herkennen en dat ze iets soortgelijks meemaken. Ik probeer mijn nummers zoveel mogelijk in spreektaal te maken met veel persoonlijke details erin. Want hoe persoonlijker het is, hoe meer mensen zich erin kunnen herkennen. We voelen allemaal soortgelijke dingen en mijn situaties zijn niet uniek.” Live Wire “Ik groeide op op het platteland in de buurt van Grantham, net onder Nottingham, in een heel erg oud huis dat min of meer uit elkaar viel. Rob kwam me daar opzoeken en we hadden een ministudio in het huis opgezet en schreven dit nummer daar. Het is heel speciaal dat de piano waar ik in mijn jeugd op speelde in dit nummer zit, het voelt heel persoonlijk. We wilden niet dat dit aan zou voelen als een opgepoetste studio-opname, dus we legden de geluiden van het huis en van hoe het klonk toen we het schreven vast. Het voelt organisch en eerlijk. Dit nummer gaat over een periode waarin we met z'n drieën waren [in een vriendengroep], we waren onafscheidelijk. We waren zo, zo close met elkaar. Vervolgens groeiden we uit elkaar en deden we geen dingen meer samen. Het is heel verdrietig als dat zonder reden gebeurt. Inmiddels zijn we bijna vreemden voor elkaar.”