“Goed, ik ben er klaar voor”, zegt Adele zachtjes aan het eind van ‘Strangers By Nature’, het openingsnummer van 30. Het voelt alsof ze zichzelf voorzichtig, maar krachtig moed inspreekt. De bekendste persoon uit de Londense wijk Tottenham moest voor dit album duidelijk een paar keer diep ademhalen. “Er waren momenten tijdens het schrijven en mixen van deze nummers waarop ik dacht: misschien hoef ik dit album helemaal niet uit te brengen”, vertelt ze aan Zane Lowe van Apple Music. “Misschien moet ik er nog een schrijven. Gewoon, omdat muziek therapie voor me is. Ik ga nooit de studio in met de gedachte dat ik nog een hit nodig heb. Zo werkt het niet bij mij. Als iets me heel erg aangrijpt of overweldigt, trek ik me het liefst terug in de studio, omdat dat gewoonlijk een kelder is zonder ramen of telefoonsignaal. Niemand kan me daar bereiken. In feite duik ik dan onder. En niemand zou erachter zijn gekomen dat ik dat album had geschreven. Misschien moest ik gewoon wat verwerken.” Maar bijna twee jaar nadat een groot deel ervan was voltooid, bracht Adele 30 toch uit. Het is met afstand Adeles meest kwetsbare plaat. Dat is opmerkelijk, als je bedenkt dat fans over de hele wereld haar oeuvre al sinds 2008 gebruiken om hun rauwste emoties te verwerken. De plaat behandelt uitsluitend grote thema’s, zoals de verlammende schuldgevoelens die haar overvielen na haar scheiding in 2019. Maar ook onderwerpen als het moederschap, durven te daten als popgrootheid en verliefd worden passeren de revue. Adele vangt op het album perfect hoe de grillige weg naar genezing van haar liefdesverdriet verliep. Veel van de songs klinken emotioneel, maar op een ongebruikelijk warme en uitnodigende manier, heel ‘Californisch’ en vooral: zwaarbevochten. “Het album is voor mijn zoon, Angelo”, zegt ze. “Ik wist dat ik zijn verhaal in een song moest vertellen, omdat het heel duidelijk was dat hij het aanvoelde, al dacht ik dat ik de schijn heel goed op wist te houden. Tegelijkertijd besefte ik ook dat ik niet altijd helemaal aanwezig was. Ik was gewoon zo overweldigd door zoveel verschillende gevoelens. Hij verzamelde de moed om heel duidelijk tegen mij te zeggen: “Je bent net een geest. Je zou er net zo goed niet kunnen zijn.” Dat was pure poëzie. Hij is zo klein en toch zei hij heel direct: “Ik kan je niet zien.” Dat brak mijn hart.” Ook qua geluid is dit Adeles meest zelfverzekerde album. Ze wilde graag met de Zweedse componist Ludwig Göransson een ode brengen aan Judy Garland (‘Strangers By Nature’), dus dat is wat ze deed. “Ik had de film over het leven van Judy Garland gezien”, zegt ze. “En ik weet nog dat ik dacht: waarom schrijft niemand meer zulke ongelooflijke melodieën, ritmes en harmonieën?” Ze durfde het aan om zeer persoonlijke momenten te verwerken in ‘My Little Love’. Zo zijn in het nummer fragmenten terug te vinden van hartverscheurende gesprekken die ze met haar jonge zoon had en een gesproken memo waarin ze haar breekbare geestelijke toestand vastlegt. “Terwijl ik de song aan het schrijven was, dacht ik aan alle kinderen die een scheiding hebben meegemaakt en iedereen die zelf is gescheiden, of uit een relatie wil stappen, maar dat nooit zal doen”, zegt ze. “Ik dacht aan hen allemaal, want door mijn scheiding zag ik voor het eerst dat mijn ouders ook maar gewoon mensen waren.” Maar het album zwelgt niet in verdriet en spijt. Zo is er een Max Martin-blockbuster met een gefloten refrein (‘Can I Get It’), een sprankelend intermezzo met samples van de iconische jazzpianist Erroll Garner (‘All Night Parking’) en het resultaat van de nieuwe creatieve samenwerking met Dean Josiah Cover − ook bekend als Inflo, de producer van Michael Kiwanuka, Sault en Little Simz. “Toen ik me realiseerde dat hij [Inflo] uit Noord-Londen kwam, bleef ik maar kletsen”, zegt ze. “We kregen helemaal niks gedaan. Het was maar een paar maanden nadat ik uit mijn huwelijk was gestapt, en het klikte zo goed. Hij voelde tegelijk wel aan dat er iets mis was, hij wist dat er iets speelde. Het moest er gewoon allemaal uit, ik hunkerde op dat moment naar iemand die me vroeg hoe het met me ging.” Een van de tracks met Inflo, ‘Hold On’, vormt het middelpunt van het album. Ze gaat van zelfhaat (‘I swear to god, I am such a mess / The harder that I try, I regress’) [‘Ik zweer het, ik ben zo’n puinhoop / Hoe harder ik m’n best doe, hoe meer ik terugval’] naar pakkend geformuleerde openbaringen (‘Sometimes loneliness is the only rest we get’) [‘Soms is eenzaamheid de enige rust die we krijgen’], om vervolgens de show te stelen met een strijdlustige houding (‘Let time be patient, let pain be gracious / Love will soon come, if you just hold on’) [‘Laat de tijd geduldig zijn, laat pijn gracieus zijn / Liefde komt spoedig, als je maar volhoudt’]. Het nummer onthult als het ware waar Adele voor staat. Het bevat een rijke schakering aan emoties, heeft een koor (“Ik haalde m’n vrienden over om te komen zingen”, zegt ze tegen Apple Music) en ze raakt noten waar de meesten van ons zich uitsluitend alleen in de auto aan durven te wagen. “Ik heb zeker een aantal keer de hoop verloren dat ik ooit weer ergens van zou kunnen genieten”, zegt ze. “Ik herinner me dat ik ongeveer een jaar lang niet of nauwelijks heb gelachen. Ik besefte alleen niet hoeveel vooruitgang ik al had geboekt, totdat ik ‘Hold On’ schreef en het terugluisterde. Later had ik zoiets van: zo, ik heb echt veel geleerd, ik ben echt van ver gekomen.” Dus is Adele uiteindelijk blij dat 30 toch is uitgekomen? “Dit album heeft me echt geholpen”, zegt ze. “Ik denk bovendien dat sommige nummers op dit album anderen echt kunnen helpen, dat ze levens kunnen veranderen. Een nummer als ‘Hold On’ zou zelfs een paar levens kunnen redden.” Ze heeft ook het gevoel dat het album collega-artiesten zou kunnen helpen. “Ik denk dat het een belangrijke plaat is voor hen om te horen”, zegt ze. “Muzikanten worden soms ontmoedigd hun werk op waarde te schatten. Men wil hen doen geloven dat alles groots moet zijn en dat ze alle kansen moeten grijpen, zo van: pak het nu het nog kan. Ik wilde ze er gewoon aan herinneren dat je niet de hele tijd hoeft te proberen op te vallen en ook dat je echt vanuit je gevoel kunt schrijven, als je dat wilt.”